Jezus, jak i Jego uczniowie nieraz byli krytykowani przez nauczonych w piśmie oraz faryzeuszy z powodu nie postępowania według tradycji starszych. Zauważmy na podstawie opisu u Marka 7:1-5 jak nauczeni w piśmie i faryzeusze zganili ich:
    "Tedy się zgromadzili do niego faryzeuszowie, i niektórzy z nauczonych w Piśmie, którzy byli przyszli z Jeruzalemu. A ujrzawszy niektóre z uczniów jego, że pospolitymi rękoma (to jest nieumytymi) jedli chleb, ganili to. Albowiem faryzeuszowie i wszyscy Żydzi nie jedzą, jeśliby pilnie rąk nie myli, trzymając ustawę [B. T. - tradycję] starszych. I z rynku przyszedłszy, jeśliby się nie umyli, nie jedzą; i innych rzeczy wiele jest, które przyjęli ku trzymaniu, jako umywanie kubków, konewek, i miednic, i stołów. Potem go pytali faryzeuszowie i nauczeni w Piśmie: Przecz uczniowie twoi nie chodzą według podania [tradycji] starszych, ale nieumytymi rękoma chleb jedzą?"
    Zauważmy, że nie jest powiedziane jakoby uczniowie Jezusa jedli brudnymi rękami, lecz jedynie nie umytymi rękami - rękami, które przez żydowskich wodzów uważane były jako ceremonialnie nieczyste.
    Zwróćmy też uwagę na odpowiedź Jezusa (wersety 6-8; porównaj Mat. 15:2-9): "Tedy on odpowiadając, rzekł im: Dobrze Izajasz o was obłudnikach prorokował, jako napisano: Lud ten czci mię wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Lecz próżno mię czczą nauczając nauk i ustaw ludzkich. Albowiem wy opuściwszy przykazania Boże, trzymacie ustawy [tradycję] ludzkie, umywanie konewek i kubków, i wiele innych takich tym podobnych rzeczy czynicie".
    Jezus następnie powiedział, "Wy czyście znosicie [niweczycie, udaremniacie - margines] przykazanie Boże, abyście ustawy [tradycję] wasze zachowali" (werset 9). I wówczas nasz Pan dał im przykład takiego ich postępowania. Prawo Mojżeszowe nakazywało czczenie ojca i matki a ktokolwiek by złorzeczył ojcu lub matce miał umrzeć. Lecz to przykazanie zostało zmienione przez tradycję starszych w taki sposób, że można było być wolnym od swego zobowiązania wobec rodziców przez poświęcenie siebie i swojego majątku Bogu i na użytek religii. Gdy ktoś tak zrobił, to, zgodnie z tradycją, był on wówczas wolny od zobowiązań wobec swoich rodziców. Tak więc oni Boskie bezpośrednie przykazanie w tej sprawie unieważniali, do czego nie mieli żadnego prawa (wersety 10-12).
    Wówczas Jezus oskarżył nauczonych w Piśmie i faryzeuszy: "Wniwecz obracając słowo. Boże ustawą [tradycją] waszą, którąście ustawili" (werset 13). Jeżeli tradycja nie jest w konflikcie z trzymaniem się Boskiego Słowa i jego zasad, lud Boży może podtrzymywać tradycję, ale jeżeli Słowo Boże i tradycja są sprzeczne, lud Boży powinien odrzucić tradycję i trwać w trzymaniu się Słowa Bożego.
    Stosownie do tego widzimy, że główną charakterystyką tradycji jest coś, co jest przekazywane tylko przez ludzi a nie przez Boga. Istnieje wielkie niebezpieczeństwo w postępowaniu zgodnie z tradycją w przeciwieństwie do Słowa Bożego.

CECHY ŻYDOWSKICH TRADYCJONALISTÓW

Żydowscy tradycjonaliści manifestowali pewne niepożądane cechy charakterystyczne. (Wiele takich samych niepożądanych cech przejawia się również w wyznaniowych chrześcijanach, którzy są tradycjonalistami). Są one następujące:
        (1) Byli oni ludźmi wyszukującymi wady (Marek 7:2).
        (2) Mieli pociąg do obrządków i ceremonii (Marek 7:4).
        (3) Czcili Boga swymi wargami i przybliżali się do Niego swymi ustami, lecz serca ich były daleko od Niego (Marek 7:6; Mat. 15:8).
        (4) Byli obrażeni i krytyczni gdyż ich tradycja nie była zachowywana (Marek 7:5; Mat. 15:12).
        (5) Czcili Boga, lecz na próżno (Marek 7:7; Mat. 15:9).
        (6) Zachowywali swą własną tradycję, a opuścili Słowo Boże (Marek 7:8).
        (7) Postępując według swej tradycji uczynili Słowo Boże bezskutecznym (Marek 7:13).
    Smutno powiedzieć, że Żydzi ze stosunkowo nielicznymi wyjątkami odrzucili Jezusa i Jego nauki, i dalej postępowali za uczonymi w piśmie i faryzeuszami oraz ich tradycjami. "Do swej własności przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli. Lecz którzy go kolwiek przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi" (Jan 1:11, 12). Naród żydowski został odrzucony od szczególnej łaski Bożej tuż przed ukrzyżowaniem Jezusa (Mat. 23:37-39), gdy rozpoczął się dla niego "dwójnasób" niełaski (Jeremiasz 16:18; Izajasz 40:2; Zachariasz 9:12), który zakończył się w 1878 roku. Od tego czasu pojawiło się wiele oznak przywracania temu narodowi łaski Bożej.
    W diasporze, czyli rozproszeniu Żydzi nie tylko dalej podtrzymywali swoje tradycje, ale je bardzo powiększyli i usystematyzowali, a także wytworzyli inne, pozabiblijne (pod pewnymi względami antybiblijne) nauki i literaturę.