---------- CAMP DAVID ----------

W dniach 5-17 września 1978 roku odbyły się rozmowy pokojowe izraelskiego premiera Menachema Begina z egipskim prezydentem Anwarem Sadatem w rezydencji prezydentów Stanów Zjednoczonych w Camp David (Maryland, USA). W rozmowach uczestniczył amerykański prezydent Jimmy Carter.
    18 września 1978 r. podpisano dwa izraelsko-egipskie porozumienia: Podstawy dla Pokoju na Bliskim Wschodzie i Podstawy dla Traktatu Pokojowego między Egiptem a Izraelem.
    Porozumienie Podstawy dla Pokoju na Bliskim Wschodzie składało się z trzech części. Pierwsza część tworzyła podstawy dla przyszłych negocjacji w sprawie utworzenia palestyńskiego samorządu w Strefie Gazy i Zachodnim Brzegu Jordanu. Zostały one później odmiennie zinterpretowane przez Izrael, Egipt i Stany Zjednoczone tworząc liczne nieporozumienia. Druga część tworzyła podstawy pod zawarcie porozumienia pokojowego między Izraelem a Egiptem. Trzecia część tworzyła zasady, które powinny być stosowane w kontaktach Izraela z arabskimi sąsiadami.
    Porozumienie Podstawy dla Traktatu Pokojowego między Egiptem a Izraelem tworzyło podstawę do traktatu pokojowego, który został podpisany sześć miesięcy później. Porozumienie rozstrzygało przyszłość Półwyspu Synaj, z którego Izrael zgodził się wycofać w ciągu trzech lat wszystkie swoje wojska. Z Synaju mieli zostać ewakuowani wszyscy żydowscy osadnicy (około 4,5 tys. ludzi). W zamian Egipt zgadzał się na nawiązanie normalnych stosunków dyplomatycznych z Izraelem, uznając tym samym prawo do istnienia państwa Izrael. Egipt gwarantował również swobodną żeglugę izraelskich statków przez Kanał Sueski i inne drogi wodne, takie jak Cieśniny Tirańskie. Postanowiono ograniczyć siły wojskowe: izraelskie w odległości do 3-km od granicy egipskiej oraz egipskie w odległości 30-km od granicy izraelskiej.

24 września 1978 r. w Damaszku (Syria) odbyło się spotkanie przedstawicieli Algierii, Jemenu Połudiowego, Libii, Syrii i Organizacji Wyzwolenia Palestyny, które postanowiły zerwać stosunki dyplomatyczne i gospodarcze z Egiptem. Miała być to forma ukarania Egiptu za politykę pojednania z Izraelem.
    W listopadzie 1978 r. ministrowie państw arabskich na konferencji w Bagdadzie (Irak) ustalili szczegółową listę sankcji, które miały zostać nałożone na Egipt w razie zawarcia pokoju z Izraelem.

15 października 1978 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w samochodzie-pułapce przed żydowską restauracją w Berlinie (NRD). Policja rozbroiła dwie kolejne bomby podłożone przed synagogą i centrum kultury żydowskiej.

12 grudnia 1978 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę zegarową podłożoną w sklepie w Kiryat Arba pod Hebronem, w Judei. Zginęło 5 Izraelczyków.

16 grudnia 1978 r. premier Izraela Menahem Begin i prezydent Egiptu Anwar Sadat otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla.

Do końca 1978 roku do Izraela przyjechało 26 tys. nowych imigrantów, w większości ze Związku Radzieckiego.

W 1979 r. rabin Shloms Cunin oceniał, że rocznie 6 do 7 tysięcy Żydów nawracało się na chrześcijaństwo. Przejawiał się też wzrost w liczebności tych Żydów, którzy otrzymali i czytali Nowy Testament.

14 stycznia 1979 r. trzech palestyńskich terrorystów przekroczyło granicą izraelsko-libańską i zaatakowało hotel w Ma'alot, biorąc licznych zakładników. Zginęła 1 Izraelka, która wypadła przez okno próbując uciec z hotelu.
    Izraelscy komandosi przeprowadzili atak na hotel zabijając wszystkich napastników. W akcji zostało rannych 5 zakładników.

16 stycznia 1979 r. wybuchła rewolucja islamska w Iranie. W wyniku masowych demonstracji wspierany przez Amerykanów Szach uciekł z kraju, a z emigracji powrócił Ajatollah Chomeini (1902-1989). Proklamowano republikę islamską i zerwanie kontaktów z Zachodem.
    W 1979 r. Iran anulował całe zamówienie wojskowe w Stanach Zjednoczonych. Izrael przejął całość lotniczą tego zamówienia, obejmującego razem 75 samolotów bojowych - 67 myśliwce F-16A Fightning Falcon i 8 myśliwców F-16B Block 10. Odpowiednie porozumienie z USA zawarto w końcu 1979r. Pierwsze dostawy samolotów dotarły do Izraela w lipcu 1980r., a skończyły się w zimę. Z nowych samolotów sformowano trzy dywizjony: 140, 147 i 253, stacjonujące w Ramat David na północy kraju.

18 stycznia 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w żydowskiej dzielnicy w Jerozolimie. Rannych zostało 21 osób.

26 stycznia 1979 r. izraelskie siły bezpieczeństwa robiły dużą komórkę palestyńskich terrorystów z Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Jerozolimie. Przejęto duży skład broni i materiałów wybuchowych. Aresztowani terroryści odpowiadali za co najmniej 10 zamachów bombowych.

29 stycznia 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali w godzinach szczytu bombę zegarową ukrytą w koszu na śmieci w centrum handlowym w Netanya. Zginęło 2 Izraelczyków, a 34 osoby zostały ranne.

8 lutego 1979 r. rząd izraelski ograniczył państwowe dotacje dla producentów żywności.

22 lutego 1979 r. izraelskie służby specjalne zorganizowały zamach w Bejrucie, w którym zginął Hasan Salam, organizator ataku na wioskę olimpijską w Monachium.

28 lutego 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na targowisku Mahane Jehuda w Jerozolimie. Rannych zostało 6 osób.
    4 marca 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny wysadzili linię kolejową między Tel Awiwem a Jerozolimą, doprowadzając od wykolejenia się pociągu. Saperzy rozbroili drugą bombę.

7 marca 1979 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Jimmy Carter udał się w podróż na Bliski Wschód, kontynuując zapoczątkowany w Camp David proces pokojowy pomiędzy Izraelem a Egiptem.
    Carter obiecał udzielić pomoc gospodarczą Izraelowi w wysokości 3 mld USD oraz Egiptowi w wysokości 2 mld USD. Równocześnie wyraził gotowość sfinansowania budowy dwóch nowych izraelskich baz powietrznych na pustyni Negew w zamian za ustępstwo Izraela w sprawie autonomii Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu Jordanu.

8 marca 1979 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny (DFLP) zdetonowali trzy bomby zegarowe podłożone przy Hotelu Plaza w Tel Awiwie. Rannych zostało 12 izraelskich turystów.
    10 marca 1979 r. czterej palestyńscy terroryści zaatakowało hotel w Tel Awiwie. Izraelscy ochraniarze zabili wszystkich napastników, przy których znaleziono materiały wybuchowe i broń maszynową.

---------- POKÓJ Z EGIPTEM ----------

26 marca 1979 r. w Waszyngtonie (USA) nastąpiło podpisanie przez premiera Menachema Begina i prezydenta Anwara Sadata Traktatu Pokojowego pomiędzy Izraelem a Egiptem. W układzie potwierdzono trzy letni okres wycofania wojsk izraelskich z Półwyspu Synaj. Ustalono zasady swobodnego korzystania przez Izrael z Cieśniny Tirańskiej, Zatoki Akaba i Kanału Sueskiego. Dodatkowo w miesiąc po podpisaniu traktatu, Izrael i Egipt miały rozpocząć negocjacje z udziałem Stanów Zjednoczonych o nadanie autonomii terenom palestyńskim.

Dzięki zawartemu z traktowi pokojowemu z Egiptem, Izraelskie Siły Obronne obniżyły poziom gotowości bojowej na południu kraju. Przez następne lata na granicy izraelsko-egipskiej utrzymywał się "zimny pokój".

27 marca 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na skwerze Syjonu w Jerozolimie. Zginął 1 Izraelczyk, a 14 osób zostało rannych.

W kwietniu 1979 r. Izraelskie Siły Obronne otrzymały pierwszą pełną brygadę 30 nowych czołgów Merkava Mk I, które weszły w cykl szkolenia tworząc 7 Brygadę Pancerną. Czołgi Merkava Mk I ważyły 63 tony i były uzbrojone w działo 105 mm.
    W 1979 r. izraelska marynarka wojenna wcieliła do służby czynnej okręt rakietowy INS "Atzmaut", należący do klasy Saar 4.

6 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym w Jerozolimie. Rannych zostało 13 osób.

7 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę zegarową w żydowskim centrum kultury w Paryżu (Francja). Policja rozbroiła bombę.

10 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na targowisku Carmel w Tel Awiwie. Zginął 1 Izraelczyk, a 36 osób zostało rannych.

W odwecie izraelskie siły powietrzne zbombardowały bazę Organizacji Wyzwolenia Palestyny w wiosce Damur, 10-km na południe od Bejrutu w Libanie. Zginęło 3 Palestyńczyków.

10 kwietnia 1979 r. po 30-latach otworzono kampus Uniwersytetu Hebrajskiego na górze Scopus w Jerozolimie. W kampusie uruchomiono wydziały nauk humanistycznych, nauk społecznych i prawa.

15 kwietnia 1979 r. czterech palestyńskich terrorystów z al-Fatah przekroczyło granicę izraelsko-jordańską. Izraelscy żołnierze zabili napastników w pobliżu kibucu Tirat Zir.
    16 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w autobusie. Minutę wcześniej kierowca zdążył ewakuować z autobusu, gdyż zauważono podejrzany pakunek w siatce. Wybuch zniszczył autobus.
    17 kwietnia 1979 r. grupa sześciu palestyńskich terrorystów przekroczyła granicę izraelsko-libańską w pobliżu wioski Zarit. Doszło do ciężkiej potyczki z patrolem izraelskiej straży granicznej, w której zginęli wszyscy napastnicy. Zginął 1 izraelski żołnierz, a 6 zostało rannych.

18 kwietnia 1979 r. dowodzący Armią Wolnego Libanu major Saad Haddad ogłosił kontrolowane przez siebie tereny w izraelskiej strefie bezpieczeństwa "Niezależnym Wolnym Libanem". Następnego dnia Haddad został oficjalnie zwolniony z libańskiej armii.

22 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną w centrum żydowskim w Wiedniu (Austria).

22 kwietnia 1979 r. czterej palestyńscy terroryści działający z terytorium Libanu przypłynęło łodzią na plażę w Nahariya. W ataku na miasteczko Nahariya zginęło 4 Izraelczyków, a 4 zostało rannych. Policjanci zastrzelili dwóch napastników.

W odwecie izraelskie okręty ostrzelały bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny w pobliżu Tyru, na południu Libanu.

24 kwietnia 1979 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zdetonowali bombę podłożoną w synagodze w Wiedniu (Austria).

30 kwietnia 1979 r. pierwszy izraelski frachtowiec przepłynął przez Kanał Sueski.

W 1979 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla uchodźców w Kambodży.

14 maja 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę ukrytą w koszu na śmieci w Tyberiadzie. Zginęło 2 studentów, a 32 osoby zostały ranne.
    23 maja 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym w Petah Tiqwa. Zginęło 3 Izraelczyków, a 13 osób zostało rannych.

25 maja 1979 r. rozpoczęło się wycofywanie izraelskich wojsk z Półwyspu Synaj.
    27 maja 1979 r. otwarto granicę egipsko-izraelską. W następnych latach zanotowano wzrost napływu izraelskich turystów do Egiptu. W rekordowym 1999 r. do Egiptu przyjechało 415 tys. Izraelczyków. W porównaniu, w rekordowym dla Egipcjan 1995 r. do Izraela przyjechało 28 tys. egipskich turystów.

3 czerwca 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę ukrytą w paczce z książkami w księgarni w Jerozolimie. Ranne zostały 3 osoby.

23 czerwca 1979 r. nastąpiło połączenie się dwóch dużych ruchów kibucowych HaKibbutz haMeuhad i Ihud haKevutzot vehaKibbutizm. Powstał Zjednoczony Ruch Kibuców (United Kibbutz Movement - UKM).
    24 czerwca 1979 r. w Jerozolimie odbył się jubileusz 50-lecia działalności Agencji Żydowskiej (Jewish Agency). W uroczystości udział wzięli przywódcy kraju, liderzy ruchu syjonistycznego z Izraela i Diaspory oraz liczni mieszkańcy Izraela.

27 czerwca 1979 r. izraelskie myśliwce F-15 i Kfir zestrzeliły sześć syryjskich myśliwców MiG-21.

6 lipca 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną przy siedzibie ONZ we Wschodniej Jerozolimie. Rannych zostało 3 francuskich turystów.
    9 lipca 1979 r. trzej palestyńscy terroryści przekroczyli granicę izraelsko-libańską. W potyczce z izraelską strażą graniczną zginęli wszyscy napastnicy.

15 lipca 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną przed szkołą wyższą w Nablusie, w Samarii.

22 sierpnia 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali w odstępie 10-minut dwie bomby podłożone w wesołym miasteczku w Tel Awiwie. Ranne zostały 3 osoby.
    23 sierpnia 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w zakładach zbrojeniowych w Tel Awiwie. Uszkodzone zostały linie energetyczne i telefoniczne w okolicy.
    15 września 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli bombę w Bat Yam. W wybuchu ranny został policyjny saper, który usiłował rozbroić bombę.
    19 września 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali w godzinach wieczornego szczytu bombę podłożoną w centrum handlowym w Jerozolimie. Zginął 1 Izraelczyk, a 38 osób zostało rannych. Saperzy rozbroili podłożoną w pobliżu drugą bombę.

22 września 1979 r. satelita Vela zarejestrował efekty jonosferyczne i akustyczne eksplozji atomowej o sile 2 kilotony dokonanej nad Oceanem Indyjskim w pobliżu Afryki Południowej. Przypuszcza się, że była to tajna próba izraelskiej bomby atomowej.

24 września 1979 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły cztery syryjskie myśliwce MiG-21.

25 września 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w kawiarni w Jerozolimie.
    27 września 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali trzy bomby podłożone w dzielnicy handlowej Tel Awiwu. Rannych zostało 6 osób.
    2 listopada 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę pod przejeżdżającym pociągiem osobowym. Gdyby pociąg się wykoleił, wówczas wpadłby do rzeki.
    7 listopada 1979 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na targowisku w Qiray Gat na południu Izraela. Uszkodzona została ciężarówka.

13 listopada 1979 r. przeprowadzono próbę zamachu na ambasadora Izraela w Lizbonie (Portugalia). Ambasador Efraim Eldar został ranny. Zginął ochraniarz ambasady, a szofer ambasadora i lokalny policjant zostali ranni.

19 listopada 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w autobusie w Jerozolimie. Rannych zostało 13 osób. Kierowca innego autobusu zdążył ewakuować pasażerów przed wybuchem drugiej bomby.

27 listopada 1979 r. sześciu żydowskich osadników ostrzelało z broni maszynowej arabską szkołę dla dziewcząt w Nablusie, w Samarii.

Pod koniec 1979 r. Izrael zwrócił się do Stanów Zjednoczonych z prośbą o sprzedaż samolotów tankujących w powietrzu KC-135 Stratotanker, jednak rząd amerykański odmówił, argumentując, iż Izrael, przy swoim małym terytorium, nie potrzebuje tankowców, a chęć ich posiadania wynika z zamiarów głębokiej penetracji sąsiednich państw arabskich.

W tej sytuacji Izrael przebudował cztery Boeingi 707, wyposażając je w system sztywnego tankowania. Latające cysterny służą w 122 Dywizjonie stacjonującym w Lod.

Pod koniec 1979 r. prawie 800 tys. osób podpisało petycję przeciw wycofaniu się izraelskich wojsk ze Wzgórz Golan, gdzie w 12 osadach osiedliło się już prawie 6 tys. żydowskich osadników.

29 grudnia 1979 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną pod przejazdem nad kluczową autostradę z północy na południe. Zamachowcy uciekli do Jordanii.

W latach 1970-1979 ze Związku Radzieckiego wyjechało około 80 tys. Żydów, z których połowa osiedliła się w Izraelu.

W latach 1970-1979 do Izraela przyjechało 330 tys. nowych imigrantów.

7 stycznia 1980 r. Kierownictwo Syjonistyczne zebrało się na konferencji w mieście Arad, w południowym Izraelu. Omówiono główne cele stojące przed ruchem syjonistycznym w latach 80-tych.

8 stycznia 1980 r. premier Menachem Begin przeprowadził rozmowy z egipskim prezydentem Anwarem Sadatem. Tematem rozmów były możliwości normalizacji stosunków między Izraelem a Egiptem.

13 stycznia 1980 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) podłożyli bombę w biurze radzieckich linii lotniczych Aeroflot w Nowym Jorku (USA). Ranne zostały 3 osoby.

15 stycznia 1980 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah podłożyli dwie bomby w centrum Bat Yam. Saperzy zdążyli rozbroić bomby.

26 stycznia 1980 r. Izrael i Egipt ustanowiły pełne stosunki dyplomatyczne pomiędzy sobą.

3 lutego 1980 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w podmiejskiej dzielnicy Tel Awiwu. Rannych zostało 6 osób.
    11 lutego 1980 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w koszu na śmieci w centrum Petah Tikva. Rannych zostało 10 osób.

18 lutego 1980 r. nastąpiło otwarcie ambasady izraelskiej w Kairze (Egipt).

24 lutego 1980 r. w Izraelu wprowadzono nową walutę szekla, który zastąpił dotychczasowego lira. Rząd poszukiwał sposobu poprawy trudnej sytuacji gospodarczej państwa. Galopująca inflacja sięgnęła wartości 131%.

27 lutego 1980 r. rząd wspólnie z Agencją Żydowską powołały do życia Komisję Koordynującą, której celem było nadzorowanie działań związanych z aliyah i absorpcją imigrantów.

28 marca 1980 r. Stany Zjednoczone przyjęły nową ustawę, która ułatwiało imigrantom przyjazd do USA. W wyniku tej zmiany wielu radzieckich Żydów wybrało osiedlenie się w Stanach Zjednoczonych zamiast w Izraelu.
    W 1980 r. Związek Radziecki opuściło 21,5 tys. Żydów, ale jedynie 3 tys. osiedliło się w Izraelu.

Do końca 1980 roku do Izraela przyjechało 20 tys. nowych imigrantów.

7 kwietnia 1980 r. pięciu palestyńskich terrorystów z Arabskiego Frontu Wyzwolenia przekroczyło granicę izraelsko-libańską i zaatakowało kibuc Misgav Am podczas ostatniego dnia świąt Paschy. Terroryści wzięli 9 dzieci jako zakładników.
    Izraelscy komandosi (Sayeret Golani) przeprowadzili szturm zabijając wszystkich napastników. Zginęło jedno dziecko, sekretarz kibucu oraz jeden komandos. Rannych zostało czworo dzieci.

22 kwietnia 1980 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah rzucili granat w autobus pomiędzy Jerozolimą a Ofra.

2 maja 1980 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na żydowskich osadników w Hebronie, zabijając 6 osób.

W maju 1980 r. chrześcijańska Armia Wolnego Libanu zmieniła nazwę na Armia Południowego Libanu (Jaysh Lubnan al-Janubi). Kontrolowała ona tereny na południe od rzeki Litani w południowym Libanie. Izrael zaopatrywał Armię Południowego Libanu w sprzęt wojskowy i amunicję, oraz wysyłał doradców wojskowych.
    Pozycje Armii Południowego Libanu były nieustannie atakowane i ostrzeliwane przez palestyńskich terrorystów. W 1980 r. Organizacja Wyzwolenia Palestyny przeprowadziła gruntowną przebudowę swojej struktury organizacyjnej w Libanie. Organizację podzielono na brygady, na których uzbrojenie wprowadzono artylerię i pojazdy opancerzone, szykując się do regularnej wojny z Izraelem. Udoskonalone metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz zaopatrzenia, utrudniły izraelskiej armii wykrywanie i niszczenie tych celów przez siły powietrzne. Jaser Arafat, który rościł sobie prawo do przywództwa nad Palestyńczykami, w dalszym ciągu mówił: "Pokój dla nas oznacza zniszczenie Izraela".

W 1980 r. izraelskie siły powietrzne sprzedały 13 wielozadaniowych myśliwców Nesher do Argentyny.

W 1980 roku Izraelskie Siły Obronne dysponowały prawdopodobnie około 200 bombami atomowymi.

Rok 1980 był rokiem kulminacji osadnictwa żydowskiego na obszarach Samarii, Judei i Strefy Gazy. Stworzono ponad 100 nowych osiedli. Na terenach Samarii i Judei pojawiła się trzecia fala żydowskich osadników. Zostali oni przyciągnięci tanimi mieszkaniami i możliwością zdobycia atrakcyjnej pracy. Umożliwiały to preferencyjne subsydia rządowe, niedostępne w innych częściach kraju.

W 1980 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ pod naciskiem państw arabskich przyjęła Rezolucję nr 452 wzywającą Izrael do wstrzymania żydowskiego osadnictwa na zajętych terenach. Rezolucja nr 465 potępiła Izrael za kontynuowanie żydowskiego osadnictwa i wezwała wszystkie państwa członkowskie ONZ do sprzeciwienia się izraelskiemu programowi osadnictwa.
    Groźba nałożenia przez arabskie państwa embarga na dostawy ropy naftowej do krajów popierających Izrael, skutecznie odsunęło większość państw od Izraela.

16 czerwca 1980 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah usiłowali przepłynąć łodzią z Libanu do Izraela. Na południe od Rosh Hanikra terrorystów wykrył izraelski okręt patrolowy. W wymianie ognia palestyńska łódź zatonęła, zginęło 3 napastników. Ranny został 1 izraelski marynarz.

25 lipca 1980 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah zastrzelili żydowskiego osadnika z Selwad, w Samarii.

30 lipca 1980 r. Kneset przyjął Prawo Jerozolimy, które oznajmiało, że "kompletna i zjednoczona Jerozolima" jest odwieczną stolicą państwa Izrael i oficjalną siedzibą wszystkich centralnych urzędów państwowych. Rząd rozpoczął budowę dzielnicy rządowej w Jerozolimie.

Decyzja ta spotkała się z licznymi protestami na całym świecie. Społeczność międzynarodowa nie uznała Jerozolimy jako stolicę Izraela, przenosząc ambasady i konsulaty do Tel Awiwu.
    20 sierpnia 1980 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 478, w której potępiła Izrael za uznanie Jerozolimy jako stolicę państwa. Trzynaście państw głosowało za przyjęciem Rezolucji, Stany Zjednoczone wstrzymały się od głosowania.

24 sierpnia 1980 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną na stacji benzynowej w Jerozolimie. Ranne zostały 3 osoby.

24 sierpnia 1980 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21.

25 września 1980 r. przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat spotkał się w Sofii (Bułgaria) z dwoma lewicowymi członkami Knesetu.

3 października 1980 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę podłożoną w synagodze w Paryżu (Francja). Zginęły 4 osoby, a 12 osób zostało rannych. Godzinę później w synagodze miały rozpocząć się uroczystości szabatu, w których uczestniczyłoby ponad 300 osób.

6 października 1980 r. kierownictwo Światowej Organizacji Syjonistycznej utworzyło centralny zarząd dla emisariuszy (shlichim), którzy podróżowali po całym świecie prowadząc interesy WZO i Agencji Żydowskiej.

6 października 1980 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w urzędzie pocztowym pod Tel Awiwem. Zginęło 3 Izraelczyków.
    25 października 1980 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na przystanku autobusowym w pobliżu Tel Awiwu. Ranne zostały 2 osoby.
    25 października 1980 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną na przydrożnej stacji będącej schronieniem dla autostopowiczów na przedmieściach Jerozolimy. Rannych zostało 14 osób.
    14 grudnia 1980 r. trzej palestyńscy terroryści z al-Fatah przekroczyli granicę izraelsko-libańską. Izraelski patrol zatrzymał napastników w pobliżu Zatrit, zabijając jednego terrorystę i dwóch aresztując.

31 grudnia 1980 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21.

2 lutego 1981 r. nastąpił początek kryzysu na giełdzie papierów wartościowych w Tel Awiwie. Kurs akcji spadł o 15%.

13 lutego 1981 r. izraelski myśliwiec F-15 zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-25.

18 lutego 1981 r. do Izraela przyjechał Josef Mendelewich, najsłynniejszy Więzień Syjonu w ZSRR.

8 marca 1981 r. palestyńscy terroryści rzucili ręczny granat w stację benzynową w Jerozolimie.
    15 marca 1981 r. palestyńscy terroryści ostrzelali z broni maszynowej autobus w żydowskiej dzielnicy podmiejskiej Jerozolimy. Ranna została 1 osoba.

W kwietniu 1981 r. oddziały chrześcijańskiej Falangi przeprowadziły ofensywę w centralnym Libanie, próbując opanować strategiczne miasto Zahle, które stanowiło klucz do zdobycia Doliny Bekaa. Falanga chciała zmusić syryjskie wojska do wycofania się z Libanu i ustanowić Suleimana Frangieha nowym prezydentem kraju.
    Podczas walk z wojskami syryjskimi o miasto Zahle, dowódca chrześcijańskich milicji Bashir Gemayel zwrócił się do Izraela o pomoc wojskową.
    W kwietniu 1981 r. izraelskie siły powietrzne wielokrotnie przeprowadziły bombardowania syryjskich pozycji w Dolinie Bekaa. Izraelskie myśliwce zestrzeliły dwa syryjskie helikoptery.
    W odpowiedzi syryjska armia rozlokowała w Dolinie Bekaa baterie rakiet przeciwlotniczych SAM.

26 kwietnia 1981 r. syryjskie myśliwce MiG-23 i MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące A-4 Skyhawk.
    28 kwietnia 1981 r. izraelskie myśliwce F-16 zestrzeliły dwa syryjskie helikoptery Mi-8.

1 czerwca 1981 r. palestyńscy terroryści podłożyli bombę ukrytą w paczce w barze w Jerozolimie. Wybuch zranił policyjnego sapera, który usiłował rozbroić bombę.

---------- Operacja "Babylon" ----------

7 czerwca 1981 r. izraelskie siły powietrzne zbombardowały ośrodek badań jądrowych w Osirak, w Iraku. Wywiad wojskowy informował, że tamtejszy reaktor jądrowy jest wykorzystywany w irackim programie budowy bomby atomowej. Nalot przeprowadziło 8 myśliwców wielozadaniowych F-16A (ze 140 i 147 Dywizjonu) eskortowanych przez 6 myśliwców F-15A (ze 136 Dywizjonu). Samoloty grupy uderzeniowej przeleciały ponad 1,1 tys. km nad terytorium Arabii Saudyjskiej i Iraku, omijając przestrzeń powietrzną Jordanii. Cel został oświetlony celownikami laserowymi przez komandosów ze specjalnej Jednostki 5101 (Sayeret Shaldag). Reaktor atomowy w Osirak został zniszczony. Komandosi wycofali się z Iraku korzystając ze śmigłowca Bell 212 dodatkowo osłanianego przez 6 myśliwców F-15 eskortujących także samolot-cysternę Boeing 707, który zabezpieczał lot grupy uderzeniowej F-15 i F-16. Operacją dowodził generał David Ivry.
    W ataku zginęło 11 Irakijczyków oraz 1 francuski naukowiec.

7 czerwca 1981 r. palestyńscy terroryści podłożyli dwie bomby w parku narodowym w pobliżu miasta Dimona na pustyni Negew. Wojskowi saperzy rozbroili bomby.

Izrael spotkał się z powszechną krytyką ataku na Iraku, która była podsycana przez państwa arabskie. Szczególnie oburzona była Francja, która pomagała Irakowi w pracach przy skonstruowaniu broni atomowej.
    Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 487 wzywającą Izrael do "poddania swoich obiektów nuklearnych pod kontrolę IAEA". Rezolucja oświadczała również, że Irak jest uprawniony do odpowiedniego odszkodowania za doznane zniszczenia.
    Izrael nie zastosował się do tej Rezolucji ONZ. Izraelska dyplomacja odpowiedziała, że zbombardowanie irackiego ośrodka jądrowego w Osirak było czynem "samoobrony" Izraela i w związku z tym było zgodne z Artykułem 51 Karty ONZ.
    Stany Zjednoczone poparły decyzję Izraela o zbombardowaniu irackiego reaktora jądrowego w Osirak. Aby uspokoić arabskie państwa, Stany Zjednoczone wstrzymały czasowo dostawy sprzętu wojskowego do Izraela.
    Równocześnie Stany Zjednoczone sprzedały Arabii Saudyjskiej samoloty wczesnego ostrzegania AWACS. Dzięki temu Arabia uzyskała możliwość śledzenia ruchów wszystkich wojsk w promieniu 300 mil. Automatycznie stwarzało to wielkie zagrożenie dla bezpieczeństwa Izraela.

25 czerwca 1981 r. przedstawiciele Izraela, Egiptu i Stanów Zjednoczonych podpisali w Kairze (Egipt) porozumienie o zastąpieniu wycofujących się wojsk izraelskich z Półwyspu Synaj międzynarodowymi siłami pokojowymi ONZ.

29 czerwca 1981 r. syryjski myśliwiec MiG-25 zestrzelił izraelski myśliwiec F-15.

30 czerwca 1981 r. odbyły się w Izraelu wybory do X Knesetu. Powstała wtedy równowaga polityczna pomiędzy lewicą a prawicą i centrum.

10 lipca 1981 r. izraelskie samoloty przeprowadziły bombardowanie baz Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Libanie.

W odwecie palestyńscy terroryści rozpoczęli ostrzał artyleryjski i rakietowy (pociski Katiusza) z południowego Libanu przygranicznych terenów Izraela. Starcia trwały przez kilka tygodni.

13 lipca 1981 r. Światowa Organizacja Syjonistyczna ogłosiła rozpoczęcie Jerozolimskiego Programu Stypendiów. Celem programu było stworzenie możliwości przyjazdu młodych Żydów z Diaspory do Izraela, aby się uczyć.

14 lipca 1981 r. izraelski myśliwiec F-16 zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-21.
    29 lipca 1981 r. izraelski myśliwiec F-15 zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-25.

W lipcu 1981 r. amerykański dyplomata Philip Habib przyjechał do Libanu jako specjalny wysłannik prezydenta Stanów Zjednoczonych Ronalda Reagana (1911-2004). Celem mediacji Habiba było złagodzenie konfliktu w Libanie.
    24 lipca 1981 r. Philip Habib wynegocjował zawieszenie broni pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny w Libanie. Rozejm wszedł w życie w sierpniu 1981 r.

5 sierpnia 1981 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Menachem Begin. Sprawował swoje obowiązki do 15 września 1983 r., kiedy ustąpił z urzędu.

9 sierpnia 1981 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli kilka bomb przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie i obok miasta Neve Ya'Acov. Wojskowi saperzy zabezpieczyli bomby i zdetonowali je w bezpiecznych miejscach.

9 sierpnia 1981 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w biurze izraelskich linii lotniczych El Al na lotnisku w Rzymie (Włochy). Ranne zostały 2 osoby.

10 sierpnia 1981 r. palestyńscy terroryści rzucili dwie bomby w ambasadę Izraela w Wiedniu (Austria), uszkadzając sąsiednie domy. Ranna została 1 osoba.
    10 sierpnia 1981 r. palestyńscy terroryści rzucili dwie bomby w ambasadę Izraela w Atenach (Grecja), powodując niewielkie uszkodzenia budynku.

Te zdarzenia uwydatniły główny problem związany z rozejmem zawartym pomiędzy Izraelem a Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Palestyńczycy uznawali, że zawieszenie broni dotyczy jedynie granicy libańsko-izraelskiej. Komórki OWP w Jordanii i na Zachodnim Brzegu Jordanu kontynuowały swoją terrorystyczną działalność, która była koordynowana z głównego dowództwa w Bejrucie (Liban). Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jaser Arafat odmówił potępienia ataków terrorystycznych dokonywanych poza Libanem, z tego powodu zawieszenie broni w rzeczywistości było fikcją.

Izraelska armia oskarżyła Organizację Wyzwolenia Palestyny o 270 zbrojnych incydentów na granicy, w których zginęło 29 Izraelczyków, a ponad 300 zostało rannych.

Izraelskie Siły Obronne kontynuowały odwetowe ataki na bazy Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Libanie, co było uznawane jako złamanie postanowień zawieszenia broni. Podczas okresu rozejmu (od sierpnia 1981 do maja 1982) izraelskie samoloty 2.125 razy naruszyły przestrzeń powietrzną i 652 razy naruszyły wody terytorialne Libanu.

29 sierpnia 1981 r. trzej palestyńscy terroryści z Organizacji Abu Nidala wdarli się do synagogi w Wiedniu (Austria) i otworzyli ogień z broni maszynowej do modlących się Żydów. Zginęło 2 Żydów, a 17 zostało rannych. Rannych zostało także 3 austriackich policjantów, którzy aresztowali dwóch napastników.

7 września 1981 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali bombę w wydawnictwie rosyjskich książek w Nowym Jorku (USA).

12 września 1981 r. palestyńscy terroryści rzucili granat w grupę włoskich turystów zwiedzających Jerozolimę. Zginął 1 Włoch, a 28 zostało rannych.

We wrześniu 1981 r. minister obrony Ariel Szaron stworzył plan błyskawicznej inwazji na Liban w celu zniszczenia Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Oznaczało to konieczność zaatakowania Bejrutu i zajęcia głównego dowództwa OWP. Szaron planował poparcie kandydatury dowódcy chrześcijańskiej Falangi Bashira Gemayela na prezydenta Libanu, w zamian oczekując podpisania traktatu pokojowego pomiędzy Izraelem a Libanem. W ten sposób miała być zabezpieczona północna granica Izraela.

6 października 1981 r. terroryści z Egipskiego Islamskiego Dżihadu zastrzelili podczas defilady wojskowej w Kairze (Egipt) egipskiego prezydenta Anwara Sadata (1918-1981).
    Jego następcą został Muhammad Hosni Said Mubarak, który wprowadził w Egipcie stan wojskowy (trwa do chwili obecnej).

20 października 1981 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września zdetonowali bombę ukrytą w ciężarówce zaparkowanej w pobliżu synagogi w centrum diamentowym w Antwerpii (Belgia). Do eksplozji bomby doszło podczas żydowskich uroczystości odbywających się na ulicy. Zginęły 4 osoby, a 95 zostało rannych.

24 października 1981 r. izraelski okręt rakietowy INS "Gash" (klasa Saar 3) wpadł w nocy na brzeg Arabii Saudyjskiej. Okręt został odholowany do portu w Ejlacie, gdzie przeszedł remont.

25 października 1981 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony zdetonowali dwie bomby podłożone w biurze egipskiej firmy turystycznej w Nowym Jorku (USA).

W grudniu 1981 r. Żydowski Fundusz Narodowy (Jewish National Fund) obchodził 80-rocznicę swojego istnienia. Podczas 1981 r. Fundusz posadził 20 tys. drzew i wybudował 100-km nowych dróg w Izraelu.
    Do końca 1981 r. do Izraela przyjechało 12 tys. nowych imigrantów, w tym 2 tys. z Etiopii. Większość z nich została przewieziona izraelskimi okrętami z portów w Sudanie lub samolotami z Kenii.

14 grudnia 1981 r. Kneset przyjął ustawę Prawo Golanu, rozszerzając izraelską jurysdykcję na obszar Wzgórz Golan, które tym samym zostały oficjalnie przyłączone do Izraela.

Wywołało to protesty na całym świecie.

15 stycznia 1982 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny zdetonowali bombę podłożoną w żydowskiej restauracji (Mifgash-Israel Restaurant) w Berlinie Zachodnim (Niemcy). Zginęła 1 osoba, a 25 osób zostało rannych.

17 stycznia 1982 r. żydowscy terroryści zdetonowali bombę przed siedzibą niemieckich linii lotniczych Lufthansa w Tel Awiwie.

8 lutego 1982 r. Kneset poświęcił specjalną sesję uczczeniu 100-lat od Pierwszej Aliyah do Ziemi Izraela.

3 kwietnia 1982 r. palestyńscy terroryści z Rewolucyjnej Frakcji Zbrojnej Libanu zastrzelili Jaacov Bar-Simantov, attache ambasady Izraela w Paryżu (Francja).

5 kwietnia 1982 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligi Obrony podpalili libańską restaurację w Nowym Jorku (USA). Ranna została 1 osoba.

11 kwietnia 1982 r. amerykański Żyd Alan Goodman (z Tenafly w New Jersey, USA) w mundurzeizraelskiego żołnierza wtargnął do meczetu Al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie i otworzył ogień z broni maszynowej do modlących się muzułmanów. Zginęło 2 Palestyńczyków. Izraelska policja aresztowała zamachowca, którego lekarze później uznali za chorego psychicznie człowieka.
    W Jerozolimie wybuchły arabskie zamieszki, do których stłumienia policja musiała użyć gaz łzawiący. W starciach rannych zostało 175 osób.

W następnych tygodniach arabskie demonstracje przeszły przez miasta Samarii i Judei. W wielu miejscach doszło do zamieszek i starć z izraelską policją.

19 kwietnia 1982 r. grupa około 3 tys. radykalnych osadników żydowskich zabarykadowała się w domach w mieście Yamit, położonym na południe od Strefy Gazy na Półwyspie Synaj. Do stawiania oporu zachęcali uczniowie radykalnego Rabina Meira Kahane, który złożył przysięgę, że umrze a nie skapituluje.
    21 kwietnia 1982 roku izraelska armia przeprowadziła dramatyczną ewakuację żydowskich osadników z miasta Yamit. Doszło do starć z żydowskimi osadnikami, którzy odmówili opuszczenia swoich domów.

21 kwietnia 1982 r. podłożona przez palestyńskich terrorystów mina lądowa zabiła izraelskiego oficera służącego jako doradca wojskowy w Armii Południowego Libanu.
    W odwecie izraelskie samoloty zbombardowały bazę Organizacji Wyzwolenia Palestyny w libańskiej wiosce Damour. Zginęło 23 ludzi. Izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-23.

25 kwietnia 1982 r. izraelscy żołnierze dowodzeni przez generała Ariela Szarona usunęli ostatnich żydowskich osadników z miasta Yamit. Następnie żołnierze zniszczyli wszystkie domy, aby uniemożliwić powrót osadnikom do miasta.
    26 kwietnia 1982 r. ostatni izraelscy żołnierze opuścili Półwysep Synaj, który został przekazany Egiptowi w zamian za pokój.

Wyjscie z Synaju (1980-1982) (Copyright: Gedeon)

28 kwietnia 1982 r. żydowscy terroryści z Żydowskiej Ligii Obrony (JDL) podłożyli bombę przy biurze niemieckich linii lotniczych Lufthansa w Nowym Jorku (USA).

18 maja 1982 r. palestyńscy terroryści rzucili dwie bomby zapalające uszkadzając wojskowy pojazd opancerzony na peryferiach Jerozolimy.

25 maja 1982 r. izraelskie myśliwce F-15 zestrzeliły dwa syryjskie myśliwce MiG-21.
    26 maja 1982 r. izraelskie myśliwce F-16 zestrzeliły trzy syryjskie myśliwce MiG-21.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1982-1987 - Liban