8 stycznia 1973 r. izraelskie myśliwce zestrzeliły cztery syryjskie myśliwce MiG-21 tracąc jeden myśliwiec Mirage III.

13 stycznia 1973 r. po raz pierwszy zebrał się Światowy Kongres Żydowski (World Jewish Congress). W obradach uczestniczyli przedstawiciele gmin żydowskich z całego świata, wliczając w to Rumunię i Jugosławię z bloku wschodniego.

15 stycznia 1973 r. odbyło się historyczne spotkanie w Watykanie. Premier Izraela Golda Meir po raz pierwszy spotkała się z papieżem Pawłem VI (1897-1978).

24 stycznia 1973 r. izraelscy agenci Mossadu zdetonowali bombę w hotelu w Nicosia (Cypr) zabijając palestyńskiego terrorystę Husseina Al-Bashira, który był przywódcą Czarnego Września na Cyprze. Był on ochraniany przez agentów radzieckiego wywiadu KGB.

W lutym 1973 r. żydowscy ekstremiści z Ligii Obrony Żydowskiej rzucili bomby zapalające do kilku obiektów chrześcijańskich w Jerozolimie.

21 lutego 1973 r. izraelskie myśliwce zestrzeliły pomyłkowo nad Półwyspem Synaj libijski samolot pasażerski ze 105 pasażerami na pokładzie.

6 marca 1973 r. palestyńscy terroryści z Organizacji Wyzwolenia Palestyny podłożyli bomby w samochodach zaparkowanych przed biurem izraelskich linii lotniczych El Al, przed First Israel Bank and Trust Company oraz przed Israel Discount Bank w Nowym Jorku (USA). Agenci FBI wykryli i rozbroili bomby.

W marcu i kwietniu 1973 r. radzieckie władze nasiliły represje wobec Żydów pragnących wyjechać z ZSRR do Izraela. Niektórych z nich fałszywie oskarżono i skazano pod różnymi zarzutami na długie kary pozbawienia wolności lub obozy ciężkiej pracy.

W marcu 1973 r. Egipt i Syria zawarły porozumienie o podjęciu wspólnej akcji militarnej przeciwko Izraelowi.
    Równocześnie Związek Radziecki rozpoczął dostawę rakiet balistycznych ziemia-ziemia Scud dla Egiptu (Scud-C o zasięgu 600-km) i Syrii (Scud-D o zasięgu 700-km).

W 1973 r. armia libańska podjęła próbę zbrojnego przejęcia kontroli nad południową częścią Libanu, gdzie swoje bazy rozlokowała Organizacja Wyzwolenia Palestyny, która nie przestrzegała zawartych porozumień i prowadziła akcje terrorystyczne przeciwko Izraelowi. Doszło do gwałtownych starć i wojska libańskie wycofały się na północ od rzeki Litani.
    W ten sposób Organizacja Wyzwolenia Palestyny umocniła swoją pozycję w Libanie.

W kwietniu 1973 r. radzieckie władze wycofały się z nakładania "podatków od dyplomów" na Żydów wyjeżdżających z ZSRR do Izraela.

6 kwietnia 1973 r. izraelscy agenci Mossadu zastrzelili w Paryżu (Francja) palestyńskiego terrorystę Basila Al-Kubaissi, który zajmował się logistyką i planowaniem operacji Czarnego Września.

9 kwietnia 1973 r. czterej palestyńscy terroryści zaatakowali rezydencję ambasadora Izraela w Nikozji (Cypr). W godzinę później ostrzelano ochronę izraelskiego samolotu na lotnisku w Nikozji. W wymianie ognia zginął 1 napastnik, a 3 aresztowano.

---------- Operacja "Wiosna Młodości" ----------

W nocy z 9 na 10 kwietnia 1973 r. izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) wspierani przez agentów Mossadu przeprowadzili atak na główne kwatery Organizacji Wyzwolenia Palestyny w Bejrucie i Sydonie, w Libanie. Głównym celem było trzech przywódców Czarnego Września, którzy zostali zabici: Muhammad Joussef Al-Najjar (dowódca wywiadu al-Fatah i oficer operacyjny Czarnego Września, jeden z zastępców Arafata), Kamal Adwan (dowódca wywiadu Czarnego Września, odpowiedzialny za międzynarodowe ataki na cele izraelskie) i Kamal Nasser (członek dowództwa OWP i Czarnego Września). Dodatkowo zniszczono główną kwaterę al-Fatah w Bejrucie, wytwórnię broni przy lotnisku międzynarodowym w Bejrucie oraz garaże pojazdów OWP w Sydonie. Podczas operacji zginęło 43 palestyńskich terrorystów oraz 2 izraelskich komandosów.

11 kwietnia 1973 r. izraelscy agenci Mossadu zastrzelili w hotelu w Atenach (Grecja) palestyńskiego terrorystę Zaiada Muchasi, który był nowym dowódcą Czarnego Września.
    11 kwietnia 1973 r. izraelscy agenci Mossadu postrzelili na ulicy w Rzymie (Włochy) dwóch palestyńskich terrorystów z Czarnego Września.

27 kwietnia 1973 r. palestyński terrorysta z Czarnego Września zastrzelił w Rzymie (Włochy) włoskiego pracownika izraelskich linii lotniczych El Al.

7 maja 1973 r. odbyły się uroczystości 25-lecia istnienia państwa Izrael. Uroczystości odbyły się w atmosferze rozprężenia. Gospodarczy dobrobyt przyczynił się do odczuwania bezpieczeństwa. Izrael nie spodziewał się żadnej arabskiej agresji.

W maju i sierpniu 1973 r. egipska armia przeprowadziła ćwiczenia wojskowe nad Kanałem Sueskim. Przy tej okazji skoncentrowano nad granicą duże ilości wojska.

23 maja 1973 r. prezydentem Izraela został Efraim Katzir (Kaczalski). Sprawował on swoje obowiązki do 23 maja 1978 r.

9 czerwca 1973 r. palestyńscy terroryści z Czarnego Września częściowo zniszczyli fabrykę Fritza Wernera z GMBH w Berlinie Zachodnim (Niemcy). Firma oficjalnie przyznawała się do współpracy z Izraelem.

28 czerwca 1973 r. izraelscy agenci Mossadu wysadzili samochód w Paryżu (Francja) zabijając palestyńskiego terrorystę Mohammada Boudia, który kierował operacjami Czarnego Września we Francji.

1 lipca 1973 r. palestyńscy terroryści zastrzelili attache sił powietrznych Josefa Allona w ambasadzie Izraela w Waszyngtonie (USA).

21 lipca 1973 r. izraelscy agenci Mossadu podjęli nieudaną próbę zamachu na palestyńskiego terrorystę z Czarnego Września w Lillehamer w Norwegii. Pomyłkowo zastrzelono marokańskiego pisarza Ahmeda Bouchiki.
    Norweska policja aresztowała sześciu agentów Mossadu (w 1975 r. powrócili do Izraela).

5 sierpnia 1973 r. dwaj palestyńscy terroryści z Czarnego Września rzuciło granaty ręczne i ostrzelało z broni maszynowej pasażerów oczekujących na lot amerykańskiego samolotu Trans World Airlines z Aten (Grecja) do Tel Awiwu (Izrael). Zginęło 5 osób, a 53 zostały ranne.

11 września 1973 r. ze zjednoczenia partii prawicowych i centrowych powstała partia Zjednoczenie (Likud).

13 września 1973 r. izraelskie myśliwce Mirage, Phantom i Nesher zestrzeliły w bitwie powietrznej 19 syryjskich myśliwców MiG-21 tracąc dwa myśliwce bombardujące F-4 Phantom i jeden myśliwiec Nesher.

28 września 1973 r. palestyńscy terroryści (z organizacji as-Saika, kontrolowana przez Syrię, członek OWP) opanowali w Bratysławie (Czechosłowacja) pociąg z 39 radzieckimi Żydami jadącymi z Moskwy (ZSRR) do Wiednia (Austria). Na granicy austriackiej porywacze wzięli 5 Żydów jako zakładników i pojechali na lotnisko w Wiedniu, żądając zamknięcia ośrodka tranzytowego dla radzieckich Żydów w Schoenau, w Austrii.
    Kanclerz Austrii Bruno Kreisky (1911-1990), Żyd z pochodzenia, lecz bardzo krytyczny wobec Syjonizmu, ustąpił przez żądaniami porywaczy i nakazał zamknięcie ośrodka tranzytowego dla Żydów w Austrii. Porywacze odlecieli samolotem do Libii.

6 października 1973 r. wywiad wojskowy powiadomił rząd o spodziewanej w każdej chwili arabskiej inwazji na Izrael. Rząd o godz. 8:00 ogłosił natychmiastową mobilizację.
    Mobilizacja Izraelskich Sił Obronnych tylko przez sześć godzin przebiegała w warunkach pokoju. W Izraelu było święto Jom Kippur i większość żołnierzy znajdowała się na przepustkach w domu.
    Zmobilizowano ogółem 415 tys. żołnierzy zgrupowanych w 33 brygadach (10 pancernych, 3 zmechanizowane, 19 piechoty i 2 powietrzno-desantowe). Jednak w momencie wybuchu wojny tylko 18 brygad było w pełnej gotowości bojowej, a pozostałe potrzebowały jeszcze 2 do 4 dni. Wojska pancerne posiadały 1,5 tys. amerykańskich, brytyjskich i francuskich czołgów (Sherman, Patton, Centurion i AMX), 200 radzieckich czołgów (T-54/55, PT-76), 3 tys. transporterów opancerzonych oraz 2,5 tys. dział artylerii. Siły powietrzne posiadały 561 samolotów bojowych (w tym 190 myśliwców bombardujących A-4 Skyhawk, 176 myśliwców bombardujących F-4E Phantom, 50 myśliwców Mirage III, 12 lekkich bombowców Super Mystere, 8 lekkich bombowców Vautour, 6 transportowców C-130 Hercules, 12 transportowców C-47 Dakota, 10 transportowców C-97 Stratofreighter, 30 lekkich transportowców Noratlas) i 84 śmigłowców (w tym 8 ciężkich transportowych Super Frelon, 12 ciężkich transportowych CH-53 Sea Stalion, 30 wielozadaniowych Bell 205). Marynarka posiadała 38 okrętów wojennych (1 niszczyciel, 1 fregatę, 3 okręty podwodne, 12 kutrów rakietowych, 9 kutrów torpedowych, 9 kutrów patrolowych i 3 kutry desantowe). Prawdopodobnie Izraelskie Siły Obronne dysponowały w 1973 r. 13 bombami atomowymi oraz 20 pociskami rakietowymi z głowicami atomowymi.

Egipt dysponował armią liczącą 830 tys. żołnierzy, z których przeciwko Izraelowi wystawiono 300 tys. żołnierzy. Dysponowali oni 2,2 tys. radzieckich czołgów (w tym 850 czołgów T-54/55, 750 czołgów T-62, oraz T-34 i PT-76), 2,4 tys. transporterów opancerzonych (BTR-152, BRDM, BTR-60, TOPAS i inne) oraz 1,1 tys. dział artylerii. Egipskie siły powietrzne posiadały 690 samolotów bojowych (w tym 160 myśliwców MiG-21, 60 myśliwców MiG-19, 200 myśliwców MiG-17, 130 myśliwców bombardujących Su-7B, 18 bombowców strategicznych Tu-16, 30 bombowców Ił-28, 30 transportowców An-12, 40 transportowców Ił-14 i inne) oraz 161 śmigłowców (w tym ciężkie transportowe Mi-6 i wielozadaniowe Mi-8). Marynarka posiadała 104 okręty wojenne (w tym 5 niszczycieli, 6 fregat i korwet, 12 okrętów podwodnych, 8 trałowców, 20 kutrów rakietowych, 43 kutry torpedowe, 8 kutrów patrolowych i 2 kutry desantowe).
    Syria dysponowała armią liczącą 332 tys. żołnierzy, z których przeciwko Izraelowi wystawiono 60 tys. żołnierzy. Dysponowali oni 1,4 tys. radzieckich czołgów (T-54/55, T-62, PT-76), 1,3 tys. transporterów opancerzonych (BTR-152, BRDM, BTR-60 i inne) oraz 655 dział artylerii. Syryjskie siły powietrzne posiadały 321 samolotów bojowych (w tym 110 myśliwców MiG-21, 120 myśliwców MiG-17, 45 myśliwców bombardujących Su-7B, 12 transportowców Ił-14, 4 transportowce Ił-18) oraz 36 śmigłowców. Marynarka posiadała 21 okrętów wojennych (2 trałowce, 6 kutrów rakietowych, 10 kutrów torpedowych, 3 kutry patrolowe).
    Irak skierował przeciwko Izraelowi 20 tys. żołnierzy, wspieranych przez 310 czołgów, 300 transporterów opancerzonych i 200 dział artylerii. Irackie siły powietrzne posiadały na froncie izraelskim 73 samoloty bojowe.
    Dodatkowo Jordania skierowała na wojnę dwie brygady piechoty, Maroko jedną brygadę zmechanizowaną i dwie brygady piechoty, Libia eskadrę bombowców i brygadę pancerną, Arabia Saudyjska pułk piechoty, Tunezja wysłała 1 tys. żołnierzy, Sudan 3,5 tys. żołnierzy, Kuwejt sześć batalionów piechoty. Nawet odległa Kuba wysłała 1,5 tys. żołnierzy z czołgami i helikopterami bojowymi. Poza tym państwa arabskie udzieliły dużego poparcia finansowego Egiptowi, Syrii i Jordanii, które znajdowały się na pierwszej linii frontu przeciwko Izraelowi.

Wojna Jom Kipur (1973 rok) (Copyright: Gedeon)

---------- WOJNA JOM KIPPUR ----------

6 października 1973 r. o godzinie 14.00 egipscy komandosi wspierani silnym ostrzałem artyleryjskim i bombardowaniami z powietrza, przekroczyli Kanał Sueski i zaatakowali izraelskie punkty obserwacyjne na linii Bar-Leva.
    Z powodu święta Jom Kippur większość izraelskich żołnierzy znajdowała się w domach na przepustkach, a na pozycjach obronnych nad Kanałem Sueskim pozostało zaledwie 600 żołnierzy. Na ich pozycje w przeciągu dwóch godzin spadło ponad 100 tys. pocisków artyleryjskich i bomb lotniczych. Do końca dnia 95% przednich pozycji obronnych linii Bar-Leva zostało zdobytych przez egipskich komandosów.
    Natychmiast po opanowaniu pozycji na wschodnim brzegu Kanału Sueskiego, przeprawę rozpoczęły pozostałe jednostki liniowe egipskiej armii. Do końca dnia na Półwysep Synaj przeprawiło się 30 tys. egipskich żołnierzy (niektóre źródła podają 80 tys.) i 500 czołgów.
    Kontratak izraelskich oddziałów został powstrzymany. Izraelskie samoloty nie mogły zbliżyć się do rejonu walk, gdyż uniemożliwiały to baterie rakiet przeciwlotniczych SAM. Egipcjanie w ciągu pierwszych trzech dni wojny odpalili ponad tysiąc rakiet ziemia-powietrze. Natomiast izraelskie czołgi były niszczone przez nowoczesne radzieckie rakiety przeciwpancerne. Dzięki temu Egipcjanie zdołali do końca dnia opanować główne punkty opory w systemie fortyfikacji Bar-Lev. Utrzymał się jedynie położony na północy fort o kryptonimie "Budapest". W walkach zginęło lub zostało wziętych do niewoli 1,2 tys. izraelskich żołnierzy. Egipcjanie stracili zaledwie 200 żołnierzy.
    Był to prawdziwy sukces egipskiej armii, której sztabowcy przewidywali, że w tej pierwszej fazie wojny zginie około 10 tys. egipskich żołnierzy, a 15 tys. zostanie rannych.

6 października 1973 r. syryjscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów zdobywając izraelską stację radarową na górze Hermon (znajdowali się tam specjaliści wywiadu wojskowego Aman, wyposażeni w supernowoczesne radary i elektroniczne urządzenia nasłuchowe) na północy Górnej Galilei.
    Równocześnie syryjska artyleria rozpoczęła zmasowany ostrzał izraelskich pozycji na Wzgórzach Golan. W walkach powietrznych izraelski myśliwiec Nesher zestrzelił syryjski myśliwiec MiG-21. Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły izraelski myśliwiec A-4 Skyhawk i myśliwiec Mirage III.

6 października 1973 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły popołudniem duży nalot na główną bazę egipskiego lotnictwa w el-Mansourah. Izraelskie samoloty napotkały na bardzo silną obronę przeciwlotniczą. Myśliwce bombardujące Phantom zniszczyły trzy baterie rakiet AS-5, otwierając drogę do nalotu na egipską bazę. Doszło też do licznych walk powietrznych. W toku operacji zniszczono cztery egipskie myśliwce MiG-21, dziewięć myśliwców MiG-17, pięć bombowców Su-7 oraz szesnaście śmigłowców Mi-8. Stracono przy tym jeden izraelski myśliwiec Nesher i myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

6 października 1973 r. dowództwo Izraelskich Sił Obronnych nie zdawało sobie sprawy z rozmiarów katastrofy nad Kanałem Sueskim. Mobilizacja wojsk przebiegała w warunkach chaosu i zamieszania. Zawiódł system mobilizacji w warunkach wojny. Nie działał system przekazywania informacji, rozkazów i brakowało koordynacji działań.

7 października 1973 r. we wczesnych godzinach rannych doszło do bitwy morskiej w pobliżu syryjskiego portu Latakia. Pięć izraelskich kutrów torpedowych Saar-4 (450 BRT) zatopiło sześć syryjskich okrętów wojennych (cztery kutry rakietowe, kuter torpedowy i trałowiec). Była to pierwsza w historii bitwa morska stoczona przy użyciu pocisków rakietowych klasy morze-morze.

7 października 1973 r. kolejna egipskie oddziały przeprawiły się przez Kanał Sueski, prowadząc walkę z kontratakującymi izraelskimi oddziałami. Do końca dnia Egipcjanie osiągnęli pozycje w odległości 15-km na wschód od Kanału Sueskiego.
    Egipskie myśliwce MiG-17 i MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom, myśliwiec Nesher, myśliwiec Mirage III, myśliwiec A-4 Skyhawk oraz helikopter Bell 205.

7 października 1973 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły próbę uderzenia na egipskie bazy lotnicze w el-Mansourah, Tanta i Salihiyah. Był to najgorszy dzień wojny, gdyż stracono od ognia przeciwlotniczego 22 samoloty. W walkach powietrznych zestrzelono sześć egipskich myśliwców MiG-21.

7 października 1973 r. duże zgrupowanie około 700 syryjskich czołgów natarło na izraelskie pozycje na Wzgórzach Golan. W rejonie Quneitra i Rafid broniące się oddziały izraelskie zostały otoczone. Syryjczycy wypierali izraelskich żołnierzy, opanowując do końca dnia prawie całą południową część płaskowyżu.
    W walkach powietrznych nad Wzgórzami Golan zestrzelono dwa syryjskie i jeden iracki samolot.
    Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły pięć izraelskich myśliwców bombardujących F-4 Phantom, dwa myśliwce A-4 Skyhawk i cztery myśliwce Mirage III.

8 października 1973 r. izraelski generał Shmuel Gonen wydał rozkaz do przeprowadzenia kontrataku w rejonie Hizayon na Półwyspie Synaj. Rezerwowa brygada generała Abrahama Adana miała za zadanie dotrzeć do Kanału Sueskiego i zniszczyć egipskie przeprawy mostowe. Izraelczycy napotkali jednak na silny opór wojsk egipskich i stracili w walce ponad 80 czołgów. Ogółem od początku wojny izraelska armia straciła na Półwyspie Synaj 432 czołgi.
    Nocny kontratak wojsk egipskich zatrzymała 143 Dywizja Pancerna dowodzona przez generała Ariela Szarona.
    W następstwie porażki izraelskiego natarcia, obie strony przyjęły na Półwyspie Synaj obronne postawy i oczekiwały na atak przeciwnika. Pośpiesznie podciągano kolejne jednostki, które umacniały pozycje obronne. W powietrzu trwały zaciekłe walki, w których zestrzelono cztery egipskie myśliwce MiG-21, dwa bombowce Su-7 i jeden Su-20.
    Egipskie myśliwce MiG-17 i MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące A-4 Skyhawk, myśliwiec Nesher i myśliwiec F-4 Phantom.

8 października 1973 r. syryjskie wojska nacierające na Wzgórzach Golan odniosły tak wielki sukces, że wstrzymały swoją ofensywą obawiając się, że są wciągani w pułapkę. Usiłująca ich powstrzymać 7 Brygada Pancerna, została całkowicie rozbita. Syryjskie baterie rakiet przeciwlotniczych sprzężone z działami szybkostrzelnymi strąciły 40 izraelskich samolotów. W walkach powietrznych zestrzelono 3 syryjskie myśliwce MiG-21 i jeden MiG-17 oraz trzy irackie samoloty. Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły pięć myśliwców bombardujących F-4 Phantom i myśliwiec A-4 Skyhawk.

Izraelczycy nie mogąc powstrzymać syryjskiej ofensywy, zaminowali mosty na rzece Jordanie, które były ostatnią przeszkodą między Wzgórzami Golan a Galileą.
    Sztab Główny Izraelskich Sił Obronnych uznał front syryjski za najważniejszy odcinek wojny. Syryjska ofensywa stwarzała bezpośrednie zagrożenie dla terytorium Izraela. Dlatego podjęto decyzję o kierowaniu mobilizowanych jednostek do Galilei.

8 października 1973 r. pierwsze rezerwowe izraelskie oddziały rozpoczęły wieczorem kontratak na Wzgórzach Golan. Przez cały następny dzień trwały ciężkie walki.

9 października 1973 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły nalot na Damaszek i ważne miasta portowe Syrii. Celem były budynki rządowe, elektrownie, ropociągi, porty i obiekty wojskowe. W porcie Tantus zatopiono radziecki statek transportowy. Izraelczycy ponieśli ciężkie straty w samolotach. Podczas operacji zniszczono jeden syryjski myśliwiec MiG-21, dwa myśliwce MiG-17 oraz dwa śmigłowce Mi-8. Dodatkowo zestrzelono trzy irackie samoloty.
    9 października 1973 r. syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom.

9 października 1973 r. izraelskie siły powietrzne podjęły nieudaną próbę nalotu na egipskie bazy lotnicze w el-Mansourah, Tanta i Salihiyah. Natknięto się na silną obronę przeciwlotniczą, ponosząc duże straty.

9 października 1973 r. radzieckie ciężkie samoloty transportowe An-12 rozpoczęły regularne loty (30 lotów dziennie) z sowieckich baz na Węgrzech do Egiptu i Syrii. Każdego dnia na lotniskach w Egipcie i Syrii lądowało 80 ciężkich transportowców, z których każdy przewoził ponad 20 ton nowoczesnego radzieckiego sprzętu wojskowego i amunicji.

9 października 1973 r. premier Golda Meir zwróciła się do społeczności międzynarodowej z apelem o pomoc w odparciu arabskiej agresji.

9 października 1973 r. europejskie państwa zdecydowanie odmówiły angażowania się w wojnę izraelsko-arabską na Bliskim Wschodzie.
    9 października 1973 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon (1913-1944) podjął decyzję o udzieleniu pomocy wojskowej Izraelowi.
    Przedstawiciele amerykańskiego i izraelskiego rządu skontaktowali się z handlowymi przewoźnikami lotniczymi, ale żaden nie zgodził się na przewiezienie amerykańskiego sprzętu wojskowego do Izraela w obawie, że arabskie państwa po zakończeniu wojny uniemożliwią im prowadzenie normalnej działalności komercyjnej.
    Pozostały jedynie izraelskie linie lotnicze El Al, które dysponowały niewielką ilością samolotów pasażerskich.

10 października 1973 r. w Izraelu wylądował pierwszy samolot El Al przewożący amerykańską pomoc wojenną. Niestety, pojemność ośmiu samolotów pasażerskich (Boeing 707 i 747) była niewielka i ilość przewożonego sprzętu (5,5 tys. ton) nie mogła wspomóc Izraelskich Sił Obronnych, które stały w obliczu poważnych braków w sprzęcie i amunicji prowadząc intensywne działania wojenne na dwóch frontach jednocześnie.

10 października 1973 r. izraelskie oddziały zdołały odeprzeć wojska syryjskie na Wzgórzach Golan, osiągając wieczorem pozycje sprzed początku wojny. Po trzech dniach ciężkich walk na Wzgórzach Golan pozostało 1,4 tys. syryjskich czołgów i transporterów opancerzonych. Syryjscy żołnierze porzucili część czołgów z powodu braku paliwa. W walkach powietrznych zestrzelono dwa syryjskie myśliwce MiG-21 i dwa myśliwce MiG-17.
    10 października 1973 r. syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce Nesher, dwa myśliwce Mirage i myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

11 października 1973 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom i myśliwiec Mirage III.

W dniach 11 i 12 października 1973 r. izraelskie brygady przeprowadziły natarcie na Wzgórzach Golan w kierunku północno-wschodnim, wkraczając na terytorium Syrii i rozbijając wojska syryjskie. Izraelskie brygady zmechanizowane dotarły do szosy prowadzącej w kierunku na Damaszek. W walkach powietrznych zestrzelono pięć syryjskich myśliwców MiG-21 i cztery bombowce Su-7.
    Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły cztery izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom, dwa myśliwce Nesher i dwa myśliwce Mirage.

Równocześnie izraelscy komandosi podjęli próbę opanowania góry Hermon. Podczas nieudanego ataku zginęło 25 izraelskich komandosów, a 67 zostało rannych.

12 października 1973 r. izraelskie siły powietrzne podjęły nieudaną próbę nalotu na egipskie bazy lotnicze w el-Mansourah, Tanta i Salihiyah. Natknięto się na silną obronę przeciwlotniczą, ponosząc duże straty.

12 października 1973 r. Sztab Główny Izraelskich Sił Obronnych uznał sytuację na północnym froncie za zabezpieczoną i wydał wieczorem rozkazy przegrupowania jednostek bojowych na Półwysep Synaj.

12 października 1973 r. Związek Radziecki wysłał osiemnaście strategicznych ciężkich transportowców An-22, które co godzinę lądowały w Egipcie. Każdy z nich przewoził na pokładzie ponad 100 ton nowoczesnego radzieckiego sprzętu wojskowego z sowieckich baz na Węgrzech.

13 października 1973 r. izraelskie kolumny zmechanizowane nacierające w kierunku na Damaszek (Syria) zostały zatrzymane w odległości 40-km od przedmieść miasta przez iracki korpus ekspedycyjny. W powietrznych walkach zestrzelono dziesięć irackich samolotów i jeden syryjski tracąc przy tym jeden myśliwiec Mirage.

14 października 1973 r. egipskie oddziały przeprowadziły atak w pięciu miejscach na Półwyspie Synaj. Do najcięższych walk doszło na przedpolach pustynnego wąwozu Mitlla, gdzie doszło do największej bitwy pancernej od czasu niemiecko-radzieckiego starcia pod Kurskiem w 1943 r. W rejonie Mitlla starło się 500 egipskich czołgów z 430 izraelskimi czołgami. Egipcjanie ponieśli wielką klęskę, tracąc 260 czołgów i wycofując się na pozycje obronne. W starciach powietrznych zestrzelono pięć egipskich myśliwców MiG-21. Egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły cztery izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom.

14 października 1973 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon (1913-1944) podjął decyzję o skierowaniu amerykańskiego lotnictwa transportowego do przewożenia pomocy wojskowej do Izraela. Operacja otrzymała oficjalny kryptonim "Nickel Grass". W przeciągu dziewięciu godzin od wydania rozkazu, amerykańskie ciężkie strategiczne samoloty transportowe C-141 Starlifter i ciężkie transportowe C-5 Galaxy leciały już w kierunku Izraela.
    Tradycyjni amerykańscy sojusznicy w Europie odmówili udostępnienia swoich baz lotniczych do międzylądowania na tankowanie paliwa w drodze do Izraela.
    Dopiero Portugalia udostępniła swoje lotnisko Lajes na Wyspach Azorach. Lajes stało się kluczowym punktem mostu powietrznego pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Izraelem. Każdego dnia lądowało tutaj ponad 30 ciężkich transportowców, dla których obsługi technicznej przerzucono tutaj 1,3 tys. amerykańskich żołnierzy.
    Następnie amerykańskie samoloty transportowe musiały lecieć nad Morzem Śródziemnym, uważając aby nie naruszyć przestrzeni powietrznej państw arabskich i państw europejskich. Ochronę powietrzną zapewniało lotnictwo pokładowe z lotniskowców VI Floty, a w odległości 150-km od Izraela przejmowały je izraelskie myśliwce.

W okresie od 14 października do 14 listopada 1973 r. amerykańskie samoloty transportowe wykonały 567 lotów do Izraela przewożąc 22.325 tony sprzętu wojskowego i amunicji o wartości 825 mln USD. Między innymi przewieziono czołgi M-60 Patton, haubice M109, systemy radarowe, ciągniki polowe, helikoptery CH-53 Sea Stallion i części zapasowe dla myśliwców A-4 Skyhawk. Dodatkowo Stany Zjednoczone sprzedały w trybie natychmiastowej dostawy 36 myśliwców bombardujących F-4 Phantom. Zostały one wzięte z pokładów lotniskowców VI Floty. Amerykańscy piloci przylecieli na lotnisko Lod, przekazując samoloty izraelskim pilotom. W przeciągu godziny maszyny były przemalowywane i udawały się na pole walki. Ciekawostką jest, że zdarzało się, iż w walce uczestniczyły myśliwce z amerykańskim kamuflażem USAF i izraelskimi insygniami.

15 października 1973 r. Sztab Główny Izraelskich Sił Obronnych podjął decyzję o całkowitej zmianie taktyki działań na Półwyspie Synaj. Do tej pory izraelska armia opierała swoją taktykę na działaniach dużych zgrupowań pancernych z silnym wsparciem lotniczym. Jednak w starciu z nowoczesną egipską armią takie zgrupowania pancerne zostały zdziesiątkowane, a siły lotnicze odparte przez egipskie baterie rakiet przeciwlotniczych. Teraz, elitarne oddziały piechoty miały przeniknąć przez egipskie linie obronne i zniszczyć baterie rakiet SAM oraz stanowiska rakiet przeciwpancernych. Dopiero później miało nastąpić natarcie wojsk pancernych i sił powietrznych.

---------- Operacja "Gazelle" ----------

15 października 1973 r. izraelskie oddziały piechoty dowodzone przez generała Ariela Szarona zaatakowały w najsłabszym punkcie egipskiej obrony na styku Drugiej Armii i Trzeciej Armii, nacierając w kierunku Wielkiego Jeziora Gorzkiego na Kanale Sueskim. W rejonie "chińskiego gospodarstwa" (projekt irygacyjne realizowany na wschód od Kanału) doszło do najbardziej brutalnych walk podczas tej wojny. Izraelscy żołnierze walcząc wręcz utworzyli wyłom w egipskich liniach obronnych i dotarli do Kanału Sueskiego. W walkach powietrznych zestrzelono jeden egipski myśliwiec MiG-21.

15 października 1973 r. radziecka delegacja rozpoczęła rozmowy z egipskim prezydentem Sadatem na temat zakończenia konfliktu izraelsko-arabskiego.
    Związek Radziecki zapewnił Egipt, że w razie potrzeby wymusi siłą na Izraelu przerwanie walk.

16 października 1973 r. izraelscy komandosi niewielkimi siłami przeprawili się na pontonach przez Kanał Sueski i utworzyli niewielki przyczółek na zachodnim "afrykańskim" brzegu. Przez 24-godziny izraelska piechota prowadziła walkę bez wsparcia własnych czołgów. Nowoczesne amerykańskie rakiety przeciwpancerne M72 LAW zapewniały skuteczną obronę przed atakami egipskich czołgów.

Równocześnie egipskie oddziały Drugiej Armii natarły z północy próbując zlikwidować wyłom w liniach obronnych na Półwyspie Synaj.
    Ich natarcie zostało powstrzymane przez brygadę dowodzoną przez generała Avrahama Adana, który przegrupował posiłki w rejon Kanału Sueskiego. W walkach powietrznych zestrzelono trzy egipskie myśliwce MiG-21 i trzy MiG-17.
    16 października 1973 r. egipskie myśliwce MiG-17 i MiG-21 zestrzeliły izraelski myśliwiec F-4 Phantom i myśliwiec Nesher.

16 października 1973 r. egipski prezydent Anwar Al Sadat (1918-1981) wystąpił przed egipskim parlamentem. Zagroził, że ostrzela radzieckimi rakietami Scud miasta w Izraelu, jeśli izraelskie wojska natychmiast nie wycofają się do granic sprzed Wojny Sześciodniowej 1967 r.

16 października 1973 r. syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce bombardujące F-4 Phantom i myśliwiec Nesher.

W nocy z 16 na 17 października 1973 r. izraelscy saperzy wybudowali most pontonowy przez Kanał Sueski. Dopiero teraz, gdy zniszczone zostały pobliskie baterie rakiet przeciwlotniczych SAM i stanowiska egipskich rakiet przeciwpancernych, większe izraelskie oddziały zaczęły przeprawiać się na zachodni brzeg do Egiptu. Jako pierwsza przeprawiła się 162 Dywizja Pancerna generała Avrahama Adana.
    17 października 1973 r. izraelskie oddziały umocniły przyczółek na zachodnim brzegu Kanału Sueskiego i przeprowadziły uderzenie w kierunku Kairu, napotykając na silny opór. W tym dniu saperzy wybudowali dwa nowe mosty pontonowe, którymi przeprawiały się nowe oddziały generała Magana. W walkach powietrznych zestrzelono jeden egipski myśliwiec MiG-17 i jeden MiG-21.
    Egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce Nesher, myśliwiec Mirage III, myśliwiec bombardujący F-4 Phantom i lekki samolot obserwacyjny Dornier Do 27.

17 października 1973 r. syryjskie oddziały podjęły nieudaną próbę wyparcia izraelskich wojsk z terytorium Syrii.
    W walkach powietrznych zestrzelono siedem syryjskich myśliwców MiG-21 tracąc dwa myśliwce bombardujące F-4 Phantom i myśliwiec Mirage III.

17 października 1973 r. arabskie państwa OAPEC (Organizacja Państw Eksportujących Ropę Naftową) pod przewodnictwem Arabii Saudyjskiej potępiły amerykańską pomoc wojskową udzieloną Izraelowi i ogłosiły zmniejszenie wydobycia ropy naftowej o 5%, grożąc wprowadzeniem embarga. Równocześnie podniesiono cenę o 17% do 3.65 USD za baryłkę.

18 października 1973 r. izraelskie oddziały rozpoczęły natarcie w kierunku Kairu i Suezu, na zachodnim brzegu Kanału Sueskiego. Manewr ten zupełnie odcinał egipską Trzecią Armię na Półwyspie Synaj. W walkach powietrznych zestrzelono trzy egipskie myśliwce MiG-21 i jeden śmigłowiec Mi-8 oraz dwa libijskie myśliwce Mirage tracąc przy tym myśliwiec Mirage III i myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

18 października 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-17 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

18 października 1973 r. ambasador Związku Radzieckiego przedstawił prezydentowi Stanów Zjednoczonych Richardowi Nixonowi plan zakończenia izraelsko-arabskiej wojny i pokojowego rozwiązania konfliktu na Bliskim Wschodzie.
    Departament Stanu Stanów Zjednoczonych odrzucił warunki radzieckiego planu pokojowego, uznając je za niemożliwe do przyjęcia. Równocześnie prezydent Nixon zaapelował do Kongresu Stanów Zjednoczonych o przyznanie 2,2 mld USD pomocy wojskowej dla Izraela.

19 października 1973 r. izraelscy saperzy wybudowali czwarty most pontonowy na Kanale Sueskim. Równocześnie oddziały izraelskie kontynuowały natarcie w kierunku Kairu i Suezu w Egipcie. W walkach powietrznych zestrzelono trzy egipskie myśliwce MiG-17, dwa bombowce Su-7 i dwa bombowce Su-20.

19 października 1973 r. Związek Radziecki zaprosił do Moskwy sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych Henry'ego Kissingera (niemiecki Żyd) by poszukiwać sposobów rozwiązania konfliktu na Bliskim Wschodzie.

20 października 1973 r. izraelskie oddziały kontynuowały natarcie w kierunku Kairu i Suezu. Izraelskie pozycje znajdowały się w odległości około 50-km na wschód od przedmieścia Kairu. W walkach powietrznych zestrzelono pięć egipskich myśliwców MiG-21. Egipski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Nesher.
    20 października 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

20 października 1973 r. Arabia Saudyjska ogłosiła embargo na dostawy ropy naftowej do Stanów Zjednoczonych.

20 października 1973 r. Związek Radziecki i Stany Zjednoczone podpisały w Moskwie porozumienie o podjęciu wspólnych działań zmierzających do zakończenia wojny izraelsko-arabskiej na Bliskim Wschodzie.

21 października 1973 r. egipskie oddziały Drugiej Armii rozpoczęły natarcie od północy usiłując przerwać okrążenie Trzeciej Armii na Półwyspie Synaj.
    W ciężkich walkach Egipcjanie zostali odparci. W walkach powietrznych zestrzelono pięć egipskich myśliwców MiG-21 i jeden libijski Mirage. Egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły pięć
izraelskich myśliwców Nesher i myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

21 października 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec bombardujący F-4 Phantom.

W nocy z 21 na 22 października 1973 r. izraelscy komandosi (Sayeret Matkal) przeprowadzili desant ze śmigłowców zdobywając górę Hermon. W walce zginęło 55 izraelskich komandosów, a 79 zostało rannych. Górę zajęły oddziały Brygady Golani, które zniszczyły drogę dojazdową od strony syryjskiej.
   W starciach powietrznych nad Wzgórzami Golan zestrzelono trzy syryjskie myśliwce MiG-21. Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły cztery izraelskie myśliwce Nesher.

22 października 1973 r. w starciach powietrznych nad Kanałem Sueskim zestrzelono cztery egipskie myśliwce MiG-21 i dwa MiG-17. Eegipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce Nesher.

22 października 1973 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła Rezolucję nr 338 wzywającą wszystkie strony konfliktu izraelsko-arabskiego do zakończenia wszelkich działań wojennych i wprowadzenia zawieszenia broni w ciągu 12-godzin. Wojska wszystkich stron powinny pozostać na pozycjach obecnie zajmowanych. Rezolucja wzywała wszystkie strony do przyjęcia Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 z 1967 r., we wszystkich jej punktach. Negocjacje pokojowe powinny natychmiast się rozpocząć i doprowadzić do ustanowienia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie.

---------- Zawieszenie broni ----------

22 października 1973 r. o godz. 18:52 ogłoszono zawieszenie broni na froncie izraelsko-egipskim.

W nocy z 22 na 23 października 1973 r. egipscy żołnierze w kilkunastu miejscach na zachodnim brzegu Kanału Sueskiego złamali warunki zawieszenia broni, atakując izraelskie pozycje i niszcząc dziewięć izraelskich czołgów.
    W odwecie izraelska 162 Dywizja Pancerna generała Avrahama Adana uderzyła na południe, docierając na przedmieścia miasta Suez. W ten sposób całkowicie zamknięto okrążenie egipskiej Trzeciej Armii na Półwyspie Synaj. W walkach powietrznych zestrzelono pięć egipskich myśliwców MiG-21 i jeden MiG-17.

23 października 1973 r. radzieckie samoloty zwiadowcze przeprowadziły rano loty rekonesansowe nad Kanałem Sueskim, informując o przemieszczeniu wojsk izraelskich. Związek Radziecki oskarżył Izrael o złamanie warunków zawieszenia broni.
    23 października 1973 r. Stany Zjednoczone wymogły na Izraelu powstrzymanie działań wojennych przeciwko okrążonej na Półwyspie Synaj egipskiej Trzeciej Armii, która nie miała dostępu do zapasów jedzenia i wody.

23 października 1973 r. egipskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły izraelski myśliwiec Mirage III i myśliwiec F-4 Phantom.

23 października 1973 r. syryjskie siły powietrzne przeprowadziły naloty na izraelskie pozycje, tracąc przy tym cztery myśliwce MiG-21. Syryjskie myśliwce MiG-21 zestrzeliły dwa izraelskie myśliwce Nesher. Syryjczycy liczyli na przeprowadzenie kontrofensywy z pomocą irackiego korpusu ekspedycyjnego i w tym celu pośpiesznie przegrupowywali swoje oddziały.
    23 października 1973 r. Syria zgodziła się wieczorem pod naciskiem Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych ogłosić zawieszenie broni.

23 października 1973 r. arabskie państwa OAPEC ogłosiły embargo na dostawy ropy naftowej do Holandii i innych państw Zachodniej Europy.
    Ropa naftowa z Bliskiego Wschodu stanowiła wówczas 85% dostaw ropy dla Zachodniej Europy. Państwa arabskie uznały ropę naftową za broń w walce przeciwko Izraelowi. Dlatego dostawy ropy naftowej dla danego państwa zostały uzależnione od stopnia jego antyizraelskiej polityki. Od tego także zależała wysokość ceny za baryłkę ropy.
    Wprowadzenie embarga rozpoczęło światowy kryzys paliwowy 1973 r.

W nocy z 23 na 24 października 1973 r. przywódca Związku Radzieckiego Leonid Breżniew (1906-1982) skontaktował się z prezydentem Stanów Zjednoczonych Richardem Nixonem (1913-1944). Breżniew zaproponował wysłanie radzieckich i amerykańskich obserwatorów, którzy nadzorowaliby przestrzeganie zawieszenia broni na froncie izraelsko-egipskim.
    Jednocześnie zagroził Nixonowi, że jeśli Izrael będzie kontynuować działania wojenne wówczas wojska radzieckie rozpoczną "jednostronną" interwencję zbrojną na Bliskim Wschodzie.

Związek Radziecki postawił w stan gotowości bojowej siedem dywizji powietrznodesantowych, przygotowując się do desantu w rejonie Wzgórz Golan. Stanowisko dowodzenia korpusem ekspedycyjnym założono na południu ZSRR. Niektóre źródła informują, że jedna z tych dywizji została przerzucona do Jugosławii. Dowództwo radzieckiej armii rozważało również ogłoszenie mobilizacji kilku innych jednostek bojowych.

24 października 1973 r. egipskie oddziały zaatakowały izraelskie pozycje na północ od miasta Suez, usiłując dotrzeć do Kanału Sueskiego i przełamać okrążenie Trzeciej Armii na Półwyspie Synaj. Podczas walk w kierunku izraelskich wojsk odpalono dwie rakiety Scud.
    W walkach powietrznych zestrzelono dziewiętnaście egipskich myśliwców MiG-21 i jeden bombowiec Su-7.

24 października 1973 r. egipski prezydent Anwar Al Sadat zaapelował do Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych, by wymusiły na Izraelu przestrzeganie warunków zawieszenia broni. Sadat zagroził, że w przeciwnym razie poprosi Związek Radziecki o podjęcie "jednostronnych" kroków.

24 października 1973 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon postawił amerykańskie siły zbrojne na całym świecie w podwyższonej gotowości bojowej Defcon 3 (o jeden poziom poniżej przygotowania do prawdopodobnej wojny). W rejon Morza Śródziemnego skierowano znaczne siły wojskowe. Z bazy na wyspie Guam wysłano 60 strategicznych bombowców, a w północnej Karolinie do transportowców zaczęła ładować się 82 Dywizja Spadochronowa.

25 października 1973 r. egipski prezydent Anwar Al Sadat pod naciskiem Związku Radzieckiego zgodził się na ogłoszenie zawieszenia broni, kończąc międzynarodowy kryzys.

---------- Reperkusje powojenne ----------

Wojna Jom Kippur kosztowała Izrael życie 2.656 zabitych żołnierzy oraz 7.250 rannych. Armia straciła 400 czołgów, a 600 zostało uszkodzonych i wymagało napraw. Zestrzelone zostały 102 samoloty, zginęło 60 pilotów i nawigatorów.

Państwa arabskie straciły około 12 tys. zabitych (Egipt 7,7 tys., Syria 3,5 tys. i inni) oraz około 20 tys. rannych. W działaniach wojennych zniszczonych lub zdobytych przez Izrael zostało 2.250 czołgów. Zestrzelono 432 samoloty. Dodatkowo zatopiono 19 okrętów wojennych.

O skali prowadzonych działań wojennych najlepiej świadczy fakt, że państwa arabskie użyły przeciwko Izraelowi większych sił, niż w owym czasie wojska NATO posiadały w Europie.

Izraelskie Siły Obronne wychodziły z wojny Jom Kippur z przeświadczeniem o wielkiej przegranej. Pomimo końcowego zwycięstwa, szokującym było początkowe zaskoczenie i wysokość poniesionych strat. Całkowicie upadła promowana przez lata koncepcja wojny błyskawicznej przy użyciu szybkich korpusów pancernych z mocnym wsparciem sił powietrznych. Okazało się, że arabskie armie zostały uzbrojone w nowoczesny sprzęt wojskowy, który skutecznie powstrzymał izraelskie czołgi i samoloty. Nowa sytuacja wymagała od Sztabu Głównego Izraelskich Sił Obronnych zmienienia całej strategii pola walki.
    Izraelska armia ponownie dostrzegła znaczenie jednostek piechoty, zwłaszcza elitarnych brygad piechoty. Rozpoczęto budowę nowych ośrodków szkoleniowych, w których zaczęto wdrażać nowe systemy treningowe żołnierzy. System szkolenia oparto na doktrynie prowadzenia operacji kombinowanych, z użyciem różnorodnych formacji wojska.
    Rozpoczęto uzupełnianie strategicznych zapasów wojennych, dokonując nowych zakupów systemów broni rakietowej ziemia-ziemia oraz ziemia-powietrze.

Do zbadania okoliczności wybuchu Wojny Jom Kippur powołano specjalną komisję dochodzeniową, na której czele stał przewodniczący Sądu Najwyższego Shimon Agranat (1906-1992). Od jego nazwiska komisję nazwano Komisją Agranata.

Podczas wojny w Izraelu przebywało około 5 tys. młodych żydowskich ochotników z całego świata. Operację pomocy dla Izraela zorganizował młodzieżowy ruch Hechalutz z Agencją Żydowską. W najtrudniejszym momencie Keren Hayesod przekazało Izraelowi pomoc w wysokości 300 mln USD.

25 października 1973 r. Stany Zjednoczone i Związek Radziecki zawarły porozumienie o utworzeniu międzynarodowych sił pokojowych ONZ, które wymusiłyby przestrzeganie zawieszenia broni na froncie izraelsko-egipskim. Z udziału w siłach pokojowych zostały wykluczone wojska pięciu głównych mocarstw świata.

26 października 1973 r. syryjski myśliwiec MiG-21 zestrzelił izraelski myśliwiec Mirage.

28 października 1973 r. przy międzynarodowej mediacji odbyły się rozmowy izraelskiego generała Aharona Jariva z egipskim generałem Muhammadem al-Ghani al-Gamasy.
    Strona izraelska wyraziła zgodę na dostarczenie przez Czerwony Krzyż pomocy humanitarnej dla otoczonych na Półwyspie Synaj egipskich żołnierzy z Trzeciej Armii.

6 listopada 1973 r. kraje Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej zażądały od Izraela wycofania izraelskich wojsk na pozycje sprzed Wojny Sześciodniowej 1967r. i uznania prawa do powrotu Palestyńczyków. Europejczycy nie zdobyli się jednak na potępienie arabskiej akcji ani embarga naftowego.

11 listopada 1973 r. izraelscy i egipscy dowódcy wojskowi podpisali porozumienie na 101-km szosy Kair-Suez, w Egipcie. Na mocy zawartego porozumienia rozpoczęto wycofywanie wojsk izraelskich z zachodniego brzegu Kanału Sueskiego na Półwysep Synaj. Oddziały miały wycofać się na odległość 40-km od Kanału Sueskiego, aby umożliwić swobodną żeglugę po Kanale.

15 listopada 1973 r. dzięki amerykańskiej mediacji nastąpiła wymiana jeńców wojennych pomiędzy Izraelem a Egiptem.

21 grudnia 1973 r. rozpoczęła się konferencja pokojowa w Genewie (Szwajcaria). W obradach uczestniczyli przedstawiciele Izraela, Egiptu, Jordanii, Związku Radzieckiego, Stanów Zjednoczonych i ONZ. Egipt odciął się od arabskiego nacjonalizmu starając się osiągnąć porozumienie w sprawie odzyskania Półwyspu Synaj. Po raz pierwszy w tak ważnej konferencji wzięli omawiano problem palestyński. Delegacja Egiptu reprezentowała interesy Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP), na co nalegała Syria, Jordania i Związek Radziecki. Izrael i Stany Zjednoczone sprzeciwiły się formalnemu uznaniu obecności Organizacji Wyzwolenia Palestyny w konferencji, ponieważ OWP nie uznawała prawa do istnienia państwa Izrael. Z tego powodu Syria nie wysłała swojej delegacji na konferencję, która zakończyła się bez osiągnięcia jakiegokolwiek porozumienia.

21 grudnia 1973 r. izraelski myśliwiec Phantom pomyłkowo zestrzelił nad Półwyspem Synaj indyjski samolot pasażerski Douglas DC-8, lecący z Egiptu do Syrii. Zginęło 126 osób. Przyczyną tej tragedii były błędy w dowodzeniu i rozpoznaniu lotniczym.

31 grudnia 1973 r. odbyły się w Izraelu wybory do VIII Knessetu. Wybory wykazały rosnącą siłę polityczną partii prawicowych i centrowych, które stowarzyszyły się pod nazwą Zjednoczenie (Likud). Pomimo tego, lewica w dalszym ciągu miała większość w Knessecie. Wybory wygrał lewicowy Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach), jednakże mocno osłabiony.

31 grudnia 1973 r. palestyńscy terroryści z Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny zranili Josefa E. Sieffa w Londynie (Wielka Brytania). Zamordowany był dyrektorem żydowskiego sklepu Marks&Spencer oraz honorowym wice-prezesem Federacji Syjonistycznej w Wielkiej Brytanii.

Do końca 1973 roku do Izraela przyjechało 55 tys. nowych imigrantów, z czego 33 tys. pochodziło z ZSRR.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1974-1978 - Do pokoju z Egiptem