Armia Wyzwolenia Palestyny była zbrojnym ramieniem Organizacji Wyzwolenia Palestyny, jednak w rzeczywistości nigdy nie była pod faktyczną kontrolą OWP. Wszystkie decyzje dotyczące armii podejmowały rządy państw arabskich, w szczególności Egiptu.

Armię Wyzwolenia Palestyny powołano do życia w 1964 roku. Jej celem było prowadzenie walki z Izraelem. Pierwszym dowódcą został Ahmad Shukeiri (1908-1980).

Oddziały były zgrupowane w trzech brygadach:
      - "Ayn Jalut", która została sformowana i bazowała w Egipcie.
      - "Qasisiyyah", która została sformowana w Iraku i od 1967 roku bazowała w
                        Jordanii.
       - "Hattin", która została sformowana i bazowała w Syrii.

Brygady liczyły 12 tys. palestyńskich ochotników, którzy przeszli pełne wojskowe szkolenie. Dysponowali oni 34 czołgami, pojazdami opancerzonymi i ciężką bronią maszynową.

W 1968 roku Armia Wyzwolenia Palestyny utworzyła specjalną jednostkę operacyjną w Strefie Gazy. Na zasadach działań komandoskich rozpoczęła ona działania przeciwko Izraelowi.

We wrześniu 1970 roku Syria zagroziła Jordanii interwencją zbrojną oddziałów Armii Wyzwolenia Palestyny, żądając wstrzymania walk jordańskich sił zbrojnych z oddziałami Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

Podczas libańskiej wojny domowej (1975-1977) syryjska armia wykorzystała Armię Wyzwolenia Palestyny jako swego sojusznika, także podczas walk z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.

W 1976 roku egipska brygada Armii Wyzwolenia Palestyny została przerzucona do Libanu, jednak nie stanowiła ona takiej wartości bojowej jak brygada syryjska.

Podczas izraelskiej interwencji w Libanie w 1982 roku Izraelczycy zniszczyli Armię Wyzwolenia Palestyny. Jej niedobitki opuściły Liban razem z członkami Organizacji Wyzwolenia Palestyny.

Byli żołnierze Armii Wyzwolenia Palestyny stali się rdzeniem Gwardii Narodowej, która została utworzona przez palestyńskie władze po porozumieniach pokojowych z Oslo 1993 roku. Po wjechaniu na tereny Autonomii Palestyńskiej zajęli pozycję palestyńskich sił bezpieczeństwa.