Szósty Kongres Syjonistyczny odbył się w dniach 23-28 sierpnia 1903 roku w Bazylei, w Szwajcarii.

W swojej mowie powitalnej Theodor Herzl (1860-1904) przedstawił ostatnie wysiłki ruchu syjonistycznego, które stawały się coraz bardziej rozpaczliwe w obliczu pogarszającej się sytuacji rosyjskich Żydów po pogromie kiszyniowskim.

Herzl zaproponował Kongresowi rozważenie brytyjskiej propozycji, nazwanej "Projektem Uganda". Projekt zakładał utworzenie żydowskiego autonomicznego regionu w Ugandzie, brytyjskiej koloni we wschodniej Afryce.

Wywołało to burzliwe dyskusje wśród delegatów, szczególnie wśród rosyjskich syjonistów, którzy demonstracyjnie opuścili salę obrad. Sytuację usiłował załagodzić Max Simon Nordau (1849-1923), który w przemówieniu podkreślił, że Uganda będzie "tymczasowym schronieniem" dla żydowskich emigrantów ze Wschodniej Europy, do czasu aż będą mogli zamieszkać w Ziemi Izraela.
    Ruch syjonistyczny podzielił się na dwa obozy: "Syjoniści Ugandy" popierali plan Herzla, natomiast "Syjoniści Syjonu" (Tziyonei Zion) niezłomnie obstawali za Ziemią Izraela.

Ostatecznie Kongres zgodził się wysłać delegację specjalistów do Ugandy, aby zbadać możliwość osadnictwa. Projekt ten poparło 295 delegatów, 178 głosowało przeciwko, 98 wstrzymało się od głosu.

Wśród innych omawianych spraw był plan rozwoju żydowskich osad w Palestynie opracowany przez Franza Oppenheimera (1864-1943).

Kongres zakończył się teatralnym wystąpieniem Theodora Herzla, który zapewnił wszystkich delegatów, że zawsze pozostanie wierny na starą żydowską przysięgę: "Jeśli zapomnę cię Jerozolimo, niech moja prawa ręka uschnie!"
    Wywarło to silne wrażenie nawet na jego przeciwnikach.