Hovevei Zion ("Miłośnicy Syjonu" lub "Ci, co są czuli dla Syjonu" - nazywany także Hibbat Zion) - był ruchem powstałym około 1881 roku we wschodniej części Europy. Jest on uznawany za prekursora, który założył podwaliny pod współczesny ruch syjonistyczny.

Nazwa ruchu wyraźnie wzorowała się na tytule powieści Abrahama Mapu "Ahavat Zion" ("Miłość Syjonu" - 1852 r.), w której zawierał się wyidealizowany obraz Ziemi Izraela, która miała być utopijną krainą pokoju i sprawiedliwości społecznej.

Członkowie ruchu żarliwie propagowali idee powrotu "narodu wybranego" do swojej ziemi w Palestynie.
    Ruch zyskał poparcie Rabina Samuela Mohilevera (1824-1898) z Rosji i Rabina Hermana Zvi Schapiro z Niemiec.

W 1882 roku grupa członków ruchu przybyła do Palestyny i założyła osadę rolniczą Rishon LeZion. Później dołączyli do nich członkowie ruchu Bilu, którzy powiększyli osadę. Przez wiele lat większość publikacji uznawała właśnie ruch Bilu za założyciela tej osady, jednak w rzeczywistości jej twórcami byli członkowie Hovevei Zion.

W 1882 roku Rabin Mohilever zdołał namówić Barona Edmonda Benjamina James'a de Rothschilda (1845-1934) do wsparcia finansowego nowych osad żydowskich w Palestynie.

W 1884 roku trzydziestu sześciu delegatów Hovevei Zion spotkało się w mieście Kattowitz w Niemczech (współczesne Katowice, Polska). Podczas obrad wybrano Rabina Samuela Mohilevera na prezydenta Hovevei Zion, natomiast Leib Pinsker (1812-1891) został przewodniczącym ruchu.

Aby móc prowadzić legalną działalność na terytorium Rosji, Hovevei Zion zarejestrował się jako organizacja charytatywna. Dzięki temu na początku 1990 roku ruch rozpoczął swoją działalność w Rosji. Od samego początku zgodził się na ścisłą współpracę ze Stowarzyszeniem Wsparcia Żydowskich Rolników i Rzemieślników w Syrii i Ziemi Izraela, które wcześniej było znane jako Komitet Odessa. Jednym z liderów ruchu był Moshe Leib Lilienblum (1843­-1910) z Rosji.
    Ich wspólna działalność zaowocowała realizacją projektów utworzenia w latach 1890-1891 osad Rehovot i Hadera.

W ruchu doszło do poważnego wewnętrznego rozłamu pomiędzy religijnymi a świeckimi syjonistami. Odbiło się to mocno na osadach założonych w Palestynie, gdyż różni aktywiści usiłowali przejąć nad nimi kontrolę. Miedzy innymi Aszer Ginzberg (1856-1927) objechał osady w Palestynie nauczając, że w chwili obecnej nie można utworzyć państwa żydowskiego. Uważał on, że należy rozwinąć zaledwie kilka osad żydowskich w Palestynie, a następnie uczynić z nich duchowe centrum judaizmu, z którego nadeszłoby odrodzenie narodu żydowskiego żyjącego w Diasporze.
    Ginzberg jest uznawany za twórcę tak zwanego syjonizmu kulturowego, będącego alternatywą dla syjonizmu politycznego. Syjonizm kulturowy podkreślał pojęcie "żydowskości" i łączył świadomość własnej kultury z akceptacją innych kultur.

W 1897 roku, podczas Pierwszego Kongresu Syjonistycznego powstała Organizacja Syjonistyczna. Wówczas członkowie ruchu Hovevei Zion w przeważającej większości przyłączyli się do nowo powstałej organizacji, prowadząc dalej swoją działalność syjonistyczną.