Hus był człowiekiem o żarliwej chrześcijańskiej wierze, skromny poświęcony Słowu Prawdy, jako kaznodzieja wywierał wielki wpływ poruszający serca ludzi. Urodził się około roku 1369 w ubogiej czeskiej rodzinie, podczas studiów na uniwersytecie praskim utrzymywał się ze śpiewania i pracy fizycznej.
    Wpływ pism Wiklifa był już mocno ugruntowany pośród czeskich studentów i Hus został pobudzony do tego, by przyłączyć się do pracy reformatorskiej. Wkrótce zdobył reputację jako główny wyraziciel i obrońca poglądów Wilkifa na uniwersytecie. W 1402 roku został mianowany rektorem, co doprowadziło do powiązania jego akademickich obowiązków z wygłaszaniem kazań i debatowaniem przeciwko rzymskim błędom i praktykom.
    Gdy nauki Wiklifa bardziej się zakorzeniły, wzrosła trwoga ortodoksyjnego kleru, czego skutkiem były papieskie żądania stłumienia heretyckiego ruchu. Reformatorów nie można było uciszyć. Ich nauki cieszyły się poparciem większości prostych ludzi jak również rodziny królewskiej. Chociaż Hus bronił doktrynalnej ortodoksji, niemniej jednak bronił świętości osobistego sądu podejmowanego raczej przed Bogiem niż przed arbitralnymi dyktatami zepsutego systemu religijnego. Czuł się zobowiązany do mówienia Prawdy i gotów był ponieść okropną śmierć raczej niż stwierdzić coś, co byłoby sprzeczne z wolą Chrystusa.

W 1411 roku Hus został ekskomunikowany, a następnego roku skazany na wygnanie. Hus, usunięty z Pragi, był niestrudzony w wygłaszaniu kazań i pisaniu rozpraw. By go słuchać, ludzie zbierali się na targowiskach oraz na polach. Panowie chronili go w swych potężnych zamkach. W swoim dziele "De Ecclesia", napisanym w owym czasie, odsłonił on zupełną degenerację rzymskiego kościoła. Ogłosił, iż bulle papieża Aleksandra i Jana XXIII są antychrześcijańskie i dlatego nie powinno się ich przestrzegać.

Hus, wezwany do stawienia się na wielkim soborze w Konstancji w 1414 roku, potwierdził swoją gotowość udania się do Konstancji i wyraził chęć poniesienia kary wyznaczonej dla heretyków, w przypadku, gdyby został potępiony. Był to początek końca. Hus miał naturę bohatera. Umarł na stosie 6 lipca 1415 roku modląc się i śpiewając. Jego prochy zostały wrzucone do Renu. Ostatni członek gwiezdny okresu sardyjskiego w ten sposób zakończył swój ziemski bieg, podsyciwszy ducha chrześcijańskiej wolności, który nigdy nie miał być stłumiony.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.