Język hebrajski jest językiem starożytnego Izraela, językiem Biblii. Należy do jednej grup języków semickich, do których zalicza się między innymi język arabski, aramejski, syryjski i etiopski. Od czasów starożytnych język ten przeszedł kilka procesów rozwoju. Rozróżnia się hebrajski misznaicki, hebrajski rabiniczny a także hebrajski tłumaczy. Jakkolwiek współczesny Żyd może z łatwością czytać i rozumieć każdą z tych odmian. Język ten jest zapisywany tylko spółgłoskami. Znaki oznaczające samogłoski dodaje się jedynie dla początkujących oraz w tradycyjnych tekstach świętych. Istnieje kilka różnych, lokalnych odmian wymowy, mogących znacznie się od siebie różnić. Typy wymowy można w przybliżeniu podzielić na dwie główne kategorie: Orientalna (lub Wschodnia) i Europejska (lub Zachodnia).

    Po zniszczeniu Świątyni w 70 r.n.e. hebrajski prawie przestał być językiem mówionym. Żydzi zwykle mówili językiem kraju, w którym zamieszkali lub dialektem żydowskim. Najbardziej rozpowszechnionym przykładem języka który przetrwał jest yidisz, oparty głównie na środkowo-wysokim niemieckim lecz zapisywany alfabetem hebrajskim. Na początku posługiwali się nim Żydzi ze wschodniej i centralnej Europy. Innym dialektem jest ladino lub judeo-hiszpański. Jest on także zapisywany literami hebrajskimi, a posługują się nim Żydzi hiszpańscy. Hebrajski pozostał jednak językiem nauki i modlitwy oraz korespondencji.

    Pod koniec XIX wieku dzięki wysiłkom takich ludzi, jak Eliezer ben Yehuda (1857-1922), miało miejsce wielkie odrodzenie hebrajskiego jako języka mówionego. Stworzono nowe formy wyrazowe, by dostosować język do nowoczesnego życia i terminologii. Rozpoczęto pisanie tekstów naukowych i czasopism w języku "iwrit" (nowoczesny hebrajski).

    W 1908 r. rozpoczęto wydawanie encyklopedycznego słownika hebrajskiego "Thesaurus totius hebraitatis".