Podstawę judaizmu tradycyjnego (rabinicznego) stanowiła tradycja. Na jej straży stali w synagogach rabini. Zachowywali oni autonomię i w zasadzie zawsze byli sobie równi, choć wybitni i świętobliwi spośród nich cieszyli się szczególnym autorytetem wśród Żydów. Autorytet rabinów umacniała izolacja środowiska żydowskiego.

Talmud stanowił źródło wiedzy i to właśnie dokładna znajomość Talmudu zawsze była podstawowym wyróżnikiem rabina. We wszystkich dyskusjach głównym autorytetem był Talmud. Nawet Torę rabini zwykle interpretowali w świetle wykładni talmudycznej. A w akademiach i szkołach rabinicznych studiowano częściej Talmud niż Torę.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że Talmud rzadko porusza temat chrześcijaństwa, natomiast bardzo mocno przeciwstawia się gnostycyzmowi i dualizmowi. Pomimo tego, wewnątrz nurtu judaizmu rabinicznego znajdujemy kabalistykę, która w zasadzie jest połączeniem gnostycyzmu z ascetyzmem i elementami magicznymi. Jednym z autorów traktatów kabalistycznych był żyjący w XVI wieku Józef Karo, autorytet prawa rabinicznego (halachy). Kabalistyka nigdy nie została potępiona, choć umiejętnie wyizolowano ją wyłącznie do wąskich kręgów zainteresowanych.