Dwunasty Kongres Syjonistyczny odbył się w dniach 1-14 września 1921 roku w Carlsbad (Karlowe Wary) w Czechosłowacji.

Kongres z zadowoleniem przywitał przyznanie Wielkiej Brytanii pełnomocnictwa nad Palestyną i wezwał Ligę Narodów do ratyfikowania brytyjskiego mandatu na Bliskim Wschodzie. Ruch syjonistyczny widział w tym szansę zrealizowania obietnicy Deklaracji Bulfoura, która mówiła o utworzeniu państwa żydowskiego w Palestynie.

Delegaci omówili działalność fundacji Keren HaYesod, której celem było gromadzenie funduszy na kolonizację Palestyny. Fundusze były zbierane spomiędzy wszystkich społeczności żydowskich na świecie. Przyjęto sprawozdanie organizacji z zakupu dużych obszarów ziemi w Dolinie Jezreel.

Wielu delegatów wyraziło swoje obawy, że nie powinno się przyśpieszać żydowskiej kolonizacji Palestyny, gdyż kraj jest zniszczony po wojnie i może nie udźwignąć ciężaru absorpcji nowych imigrantów. W toku dyskusji wystąpił Louis Dembitz Brandeis (1856-1941), który opowiedział się za budowaniem państwa żydowskiego w Palestynie całkowicie opartego na gospodarczych podstawach, z odrzuceniem całej syjonistycznej ideologii. Powstały spór wygrał Weizmann i Brandeis porzucił działalność syjonistyczną.

Dalsze obrady były poświęcone kwestii stosunków żydowsko-arabskich w Palestynie. W świetle arabskich zamieszek 1920 i 1921 roku sprawa ta była niezwykle poważna. Kongres przyjął rezolucję wzywającą ruch syjonistyczny, by "żył w harmonii i wzajemnym poszanowaniu z ludnością arabską" i poprosił kierownictwo syjonistycznych organizacji o "szczere zrozumienie dla ludności arabskiej."

Zatwierdzono wybór Chaima Weizmanna (1874-1952) na nowego przewodniczącego Organizacji Syjonistycznej.