---------- Konferencja w Madrycie ----------

W dniach 30 października-1 listopada 1991 r. odbyła się międzynarodowa konferencja pokojowa w Madrycie (Hiszpania). Konferencja została zwołana z inicjatywy prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona oraz prezydenta Związku Radzieckiego Michaiła Gorbaczowa. W wielostronnych rozmowach uczestniczyli: premier Izraela Icchak Szamir oraz ministrowie spraw zagranicznych Libanu, Syrii i Jordanii. Reprezentanci Organizacji Wyzwolenia Palestyny (Saeb Erekat, Faisal Husseini, Hanan Ashrawi i Haidar Abdel-Shafi) znajdowali się w delegacji jordańskiej. Postanowiono, że konflikt na Bliskim Wschodzie zostanie rozwiązany na drodze dwustronnych bezpośrednich negocjacji Izraela z arabskimi sąsiadami (Jordanią, Syrią, Libanem i Palestyńczykami).

3 listopada 1991 r. rozpoczęły się bezpośrednie izraelsko-arabskie rozmowy pokojowe w Madrycie (Hiszpania). Celem negocjacji z Jordanią, Syrią i Libanem było wypracowanie traktatów pokojowych. Negocjacje z Palestyńczykami miały opierać się na dwustopniowej formule: wypracowanie tymczasowej autonomii na okres 5-lat, a następnie wynegocjowanie trwałych rozwiązań dla państwa palestyńskiego.

9 grudnia 1991 r. kolejną turę negocjacji izraelsko-arabskich przeprowadzono w Waszyngtonie (USA). W następnych miesiącach rozmowy prowadzono w różnych europejskich miastach.

16 grudnia 1991 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję nr 4686, która uchyliła Rezolucję nr 3379 z 1975 r., przyrównującą Syjonizm do rasizmu.
    Przeciwko głosowało 25 państw: Afganistan, Algieria, Arabia Saudyjska, Bangladesz, Brunei, Indonezja, Iran, Irak, Jemen, Jordania, Katar, Korea Północna, Kuba, Liban, Libia, Malezja, Mali, Mauretania, Pakistan, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Wietnam i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Do końca 1991 r. do Izraela przyjechało ponad 170 tys. nowych imigrantów, w większości ze Związku Radzieckiego.

26 stycznia 1992 r. palestyńscy terroryści zastrzelili czterech młodych Palestyńczyków oskarżonych o współpracę z Izraelem.

W dniach 28-29 stycznia 1992 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Moskwie (Rosja). W rozmowach uczestniczyli przedstawiciele wszystkich państw regionu oraz społeczności międzynarodowej. Izrael reprezentował minister spraw zagranicznych David Levy.
    Komisja Nadzorująca koordynowała wielostronne negocjacje i ustalała daty oraz miejsca spotkań poszczególnych grup roboczych (tematy: środowisko, kontrola zbrojeń i regionalne bezpieczeństwo, uchodźcy, woda oraz rozwój gospodarczy). Raporty grup roboczych spływały do Komisji Nadzorującej, która zatwierdzała decyzje i ustalała priorytety mając przed sobą ogólną wizję wypracowania pokoju na Bliskim Wschodzie.

15 lutego 1992 r. palestyńscy terroryści wdarli się do obozu izraelskiej armii i otworzyli ogień z broni maszynowej. Zginęło 3 izraelskich żołnierzy, a 1 został ranny.

16 lutego 1992 r. izraelscy komandosi (Sayeret Shaldag) przeprowadzili operację na terytorium południowego Libanu. Będąc wspierani przez helikoptery szturmowe AH-64 Apache zabili jednego z przywódców Hezbollahu, Abbasa al-Musawi (1952-1992).

7 marca 1992 r. islamscy terroryści z Islamskiego Dżihadu i Hezbollahu zdetonowali bombę podłożoną pod samochodem izraelskiego dyplomaty w Ankarze (Turcja). Zginął Ehud Sadan.

17 marca 1992 r. palestyński terrorysta zaatakował nożem Izraelczyków na ulicy w Jaffie. Zginęło 2 Izraelczyków, a 19 osób zostało rannych. Policjanci zastrzelili napastnika.

17 marca 1992 r. islamski terrorysta-samobójca z Islamskiego Dżihadu uderzył ciężarówką wyładowaną materiałami wybuchowymi w budynek ambasady Izraela w Buenos Aires (Argentyna). Zginęło 29 osób (w tym 4 izraelskich pracowników ambasady), a 242 zostały ranne. Budynek ambasady został poważnie zniszczony.

18 marca 1992 r. Knesset przyjął ustawę o wyborze premiera w powszechnym głosowaniu obywateli. Pierwszy raz zastosowano ją w 1996 r.

W kwietniu 1992 r. władze rosyjskie oficjalnie zezwoliły Światowej Organizacji Syjonistycznej pracować na terytorium Rosji. W późniejszym czasie byłe republiki ZSRR wydały podobne zezwolenia.

W maju 1992 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Lizbonie (Portugalia). Równocześnie obradowały grupy robocze do spraw: wody w Wiedniu (Austria), uchodźców w Ottawie (Kanada), środowiska w Tokio (Japonia), rozwoju ekonomicznego regionu w Brukseli (Belgia) i kontroli zbrojeń w Waszyngtonie (USA).

24 maja 1992 r. palestyński terrorysta zasztyletował 19-letnią Izraelkę w Tel Awiwie. Napastnik pochodził ze Strefy Gazy. Został aresztowany przez policjantów.
    30 maja 1992 r. czterech palestyńskich terrorystów podjęło próbę przepłynięcia z Jordanii do Ejlatu. Dwóch utopiło się w drodze, a dwóch wylądowało na plaży. W wymianie ognia zginął izraelski ochraniarz i jeden napastnik. Drugi terrorysta został aresztowany.

23 czerwca 1992 r. odbyły się w Izraelu wybory do XIII Knesetu. Zdecydowane zwycięstwo odniosła lewicowa Partia Pracy.

13 lipca 1992 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Rabin. Sprawował swoje obowiązki do 4 listopada 1995 r.

W dniach 26-30 lipca 1992 r. odbył się Trzydziesty Drugi Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. W toku dyskusji pojawiły się ideologiczne podziały na temat miejsca i roli Syjonizmu we współczesnym świecie. Podkreślono potrzebę zmniejszenia rosnącej przepaści pomiędzy Żydami żyjącymi w Izraelu a w Diasporze.

W latach 90-tych Amerykański Komitet Żydowski (American Jewish Committee, AJC) mocniej zaangażował się na scenie międzynarodowej, szczególnie w kwestii Izraela i społeczności żydowskich w Diasporze. AJC sponsoruje między innymi rozmaite studia naukowe i konferencje. Pod jego auspicjami powstaje wpływowy miesięcznik "Commentary". Regularnie wydaje też "American Jewish Year Book" - rocznik statystyczny społeczności żydowskiej Stanów Zjednoczonych.

W 1992 r. odbyły się liczne uroczystości w Hiszpanii, związane z 500-rocznicą wygnania Żydów z Hiszpanii. Liczne imprezy organizowała Światowa Organizacja Syjonistyczna.

30 lipca 1992 r. palestyński terrorysta zaatakował nożem patrol izraelskich policjantów w Jerozolimie. Zginął 1 policjant, a drugi został ranny. Napastnik został zastrzelony.

W sierpniu 1992 r. pojawiły się pierwsze symptomy poprawy w gospodarce Izraela. Zmalało bezrobocie i poprawiały się warunki życia nowych imigrantów.

We wrześniu 1992 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw wody w Waszyngtonie (USA), kontroli zbrojeń w Moskwie (Rosja).

22 września 1992 r. palestyński terrorysta z Hamasu zastrzelił izraelskiego policjanta w Jerozolimie.

W październiku 1992 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw środowiska w Hadze (Holandia), rozwoju ekonomicznego regionu w Paryżu (Francja).

W październiku 1992 r. do Izraela przyjechały setki żydowskich imigrantów z Bośni, którą ogarnęły walki pomiędzy Serbami a Bośniakami.

16 października 1992 r. palestyński terrorysta z Hamasu zranił nożem studenta jesziwy w Jerozolimie.
    23 października 1992 r. palestyńscy terroryści z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny podpalili izraelskie magazyny celne we Wschodniej Jerozolimie.

W listopadzie 1992 r. odbyły się obrady blisko-wschodniej grupy roboczej do spraw uchodźców w Ottawie (Kanada).

30 listopada 1992 r. palestyński terrorysta zranił nożem Izraelczyka we Wschodniej Jerozolimie.

W grudniu 1992 r. odbyła się Wielostronna Konferencja Blisko-Wschodnia w Wiedniu (Austria).

7 grudnia 1992 r. w piątą rocznicę wybuchu palestyńskiego powstania Intifady, palestyńscy terroryści zamordowali w Gazie trzech izraelskich żołnierzy.

W grudniu 1992 r. palestyńscy terroryści z Hamasu porwali izraelskiego podoficera, żądając uwolnienia szejka Ahmeda Jassina, duchowego przywódcę Hamasu (skazanego w 1989 r. na karę dożywocia w Izraelu). Izrael odmówił.
    15 grudnia 1992 r. odnaleziono ciało zamordowanego izraelskiego podoficera, którego wcześniej porwali palestyńscy terroryści z Hamasu.

17 grudnia 1992 r. Izrael w odwecie deportował do Libanu 415 członków palestyńskiej organizacji terrorystycznej Hamas. Wzywali oni Palestyńczyków do wojny i zniszczenia państwa Izrael oraz do wymordowania wszystkich Żydów w Palestynie.
    Władze libańskie odmówiły przyjęcia Palestyńczyków, i z tego powodu przez kilka tygodni przebywali oni na wąskim pasie ziemi niczyjej, wywołując kryzys międzynarodowy.

W 1992 r. jeden z liderów Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Faruk Kadumi, powiedział: "...widzimy kres takich sztucznych państw, jak ZSRR, Jugosławia czy Izrael. Ich struktury wykazują objawy choroby..."

Podczas starć izraelsko-palestyńskich w 1992 r. zginęło 138 Palestyńczyków i 34 Izraelczyków.

W 1992 r. szyiccy terroryści z Hezbollahu przeprowadzili 63 ataki na izraelskie pozycje w strefie bezpieczeństwa w południowym Libanie.

Do końca 1992 r. do Izraela przyjechało 71 tys. nowych imigrantów, w większości (64 tys.) z krajów byłego Związku Radzieckiego.
    Centralne Biuro Statystyczne poinformowało, że w 1992 r. w Izraelu żyło 5.192.000 ludzi, w tym 4.145.000 Żydów. W przeciągu tego roku liczba mieszkańców kraju wzrosła o 2,6%.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1993-1994 - Oslo