W latach 1956-1989 nastał okres "zimnej wojny", który charakteryzował się konfliktem arabsko-izraelskim. ZSRR wspierało "postępowe" kraje arabskie, a następnie Organizację Wyzwolenia Palestyny. USA wspierało Izrael i konserwatywne kraje arabskie (np. Arabię Saudyjską).

11 stycznia 1956 r. założono miasteczko Kiryat Gat, w rejonie Lachish.

2 marca 1956 r. prezydent Egiptu, Gamal Abdel Nasser (1918-1970) zażądał od Izraela przywrócenia granic ustalonych w Rezolucji ONZ z 1947 r.

3 lutego 1956 roku Kneset uchwalił Akt Keren Hayesod, określający statut działania organizacji. Głównym celem działalności Keren Hayesod było zbieranie środków i finansowanie Aliyah oraz absorpcji imigrantów w Ziemi Izraela.

W kwietniu 1956 r. rząd wprowadził nowe podatki, aby w ten sposób sfinansować rosnące potrzeby obronności kraju. Izrael musiał pokryć duże zakupy sprzętu wojskowego i amunicji, które zaczęły docierać z Francji.
    Dowództwo krajowej obrony cywilnej wydało rozkaz kierujący tysiące cywilnych robotników do budowy umocnień polowych i fortyfikacji na południu kraju i na pustyni Negew. Miało to przeciwdziałać egipskiej napaści.

7 kwietnia 1956 r. arabscy terroryści działający ze Strefy Gazy (Egipt) przeprowadzili duży atak na terytorium Izraela. W operacji uczestniczyło kilkuset fedainów. Dokonano licznych akcji sabotażowych na liniach kolejowych, sieciach energetycznych i drogach. Izraelscy żołnierze zabili 11 napastników i zatrzymali 5 kolejnych. W Ashkelonie wrzucono trzy granaty ręczne do wnętrza żydowskiego domu, zabijając 1 osobę. W rejonie Mishmar haNegev ostrzelano żydowski samochód, zabijając 2 członków kibucu Givat Chaim. Ponadto ostrzelano domy i samochody w rejonie Nitzanim i Ketziot, zabijając 1 osobę oraz raniąc 3 inne.
    11 kwietnia 1956 r. arabscy terroryści otworzyli ogień do synagogi pełnej młodzieży i dzieci w osadzie rolniczej Shafrir. Zginął opiekun i 3 dzieci, a 5 osób zostało rannych.

12 kwietniu 1956 r. doszło do powietrznego incydentu nad granicą izraelsko-egipską na pustyni Negew. Izraelski myśliwiec Ouragan starł się z pięcioma egipskimi myśliwcami Vampire i zestrzelił jeden z nich.

24 kwietnia 1956 roku rozpoczął się Dwudziesty Czwarty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Delegatom przedstawiono propozycję, by eliminować podziały partyjne w ruchu syjonistycznym i utrzymywać jedność społeczności żydowskiej w Diasporze.

29 kwietnia 1956 r. arabscy terroryści zamordowali mieszkańca osady Nahal Oz.

10 maja 1956 r. założono nowe miasto Netivot na pustyni Negew. W tym roku założono jeszcze Mitzpe Ramon w górach Negewu oraz Ashdod-Yam (obecne miasto Ashdod) na równinie przybrzeżnej.
    Według danych Izraelskiego Biura Statystycznego w dniu 1 czerwca 1956 r. w Izraelu żyło 1.823.000 mieszkańców, z czego 1.621.000 było Żydami.
    W 1956 r. utworzono nowy Uniwersytet w Tel Awiwie.

W 1956 r. powstała Narodowa Partia Religijna. Połączyły się dwie frakcje Mizrachi, religijnego odłamu syjonistów, dzięki czemu nowa partia posiadała dwanaście miejsc w Knesecie.

W czerwcu 1956 r. Izrael zawarł z Francją umowę o zakupie sprzętu wojskowego o wartości 80 mln USD.

Na przełomie czerwca i lipca 1956 r. brytyjskie wojsko opuściło strefę Kanału Sueskiego, a następnie ewakuowało się z Egiptu.

W lipcu 1956 r. Jordania zaczęła koncentrować swoje wojska na granicy z Izraelem, przyłączając się do wspólnych działań z Syrią i Egiptem.

W odpowiedzi Izrael ostrzegł Jordanię, że nie będzie dłużej tolerować arabskich ataków terrorystycznych prowadzonych z jej terytorium.

W połowie 1956 r. król Jordanii, Hussein I bin Tatal (1935-1999) zwrócił się z prośbą do Iraku o przysłanie jednej dywizji piechoty, która miałaby chronić terytorium jego kraju przed izraelskim atakiem.

W odpowiedzi Izrael zagroził Jordanii zajęciem kraju, jeśli choć jeden żołnierz iracki znajdzie się na jego terytorium.

---------- Nacjonalizacja Kanału Sueskiego ----------

26 lipca 1956 r. prezydent Egiptu, Gamal Abdel Nasser (1918-1970) ogłosił nacjonalizację Kanału Sueskiego. W Suez Canal Company 44% akcji posiadały brytyjskie firmy i banki. Teraz wszystko przeszło na własność skarbu Egiptu.
    Przez cały czas Egipt prowadził silną antyizraelską kampanię, blokując dla izraelskich statków żeglugę przez Kanał Sueski i Cieśninę Tirańską (wejście do Zatoki Akaba na Morzu Czerwonym). Egipska armia zaczęła przegrupowywać oddziały wojskowe w kierunku granicy z Izraelem.

Nacjonalizacja Kanału Sueskiego wywołała oburzenie w Wielkiej Brytanii i Francji. Decyzję Egiptu odebrano jako pogwałcenie Traktatu Kanałowego z 1888 r. Stanowiło to zagrożenie dla swobody międzynarodowej żeglugi. Zaangażowanie się ZSRR w konflikt wokół Kanału Sueskiego tylko powiększało napięcie. Państwa zachodnie były zaniepokojone dużym poparciem wojskowym jakie otrzymywał Egipt od Bloku Wschodniego. Stwarzało to liczne nowe zagrożenia w całym regionie.

W lipcu 1956 r., w okresie tzw. liberalizmu władzy komunistycznej w Polsce, około 20 tysięcy Żydów wyemigrowało do Izraela. Byli wśród nich i tacy, którzy sprawowali wysokie stanowiska w komunistycznych strukturach.

Na przełomie sierpnia i września 1956 r. sztabowcy wojskowi Izraela, Francji i Wielkiej Brytanii zaczęli opracowywać plany wspólnej operacji przeciwko Egiptowi. Na arenie międzynarodowej polityki całą sytuację przedstawiono jako wynik zawartej 19 października 1955 r. umowy, która regulowała tryb i zasady wycofania wojsk brytyjskich z Egiptu. Umowa zakładała, że Wielka Brytania ma prawo obsadzić swoimi wojskami Strefę Kanału Sueskiego w przypadku zagrożenia wolności żeglugi na tym szlaku wodnym. A tym zagrożeniem dla wolności żeglugi miała być nowa wojna izraelsko-egipska.

10 września 1956 r. jordańscy żołnierze ostrzelali izraelskie posterunki graniczne, zabijając 7 izraelskich żołnierzy.
    12 września 1956 r. arabscy terroryści zastrzelili 3 druzyjskich strażników osady Ein Ofarim, w rejonie Arava na południu pustyni Negew.
    23 września 1956 r. arabscy terroryści otworzyli ogień przez linię graniczną od strony Jordanii, zabijając w pobliżu kibucu Ramat Rachel 4 żydowskich archeologów i raniąc 16 innych osób.
    24 września 1956 r. arabscy terroryści zastrzelili żydowską dziewczynę na polu uprawnym przy osadzie Aminadav, w pobliżu Jerozolimy.
    4 października 1956 r. arabscy terroryści zastrzelili w Sdom 5 izraelskich robotników.
    9 października 1956 r. arabscy terroryści zastrzelili 2 izraelskich robotników w sadzie owocowym osady Neve Hadassah, w rejonie Sharon.

10 października 1956 r. izraelscy komandosi przeprowadzili odwetową operację atakując jordańskie posterunki graniczne i wkraczając miejscami do 10-km w głąb terytorium Jordanii. W starciach zginęło około 100 Arabów i 17 izraelskich komandosów.
    Operacja miała być ostrzeżeniem wzywającym Jordanię do zachowania zawieszenia broni i nie wpuszczania na swoje terytorium wojsk irackich.

W dniach 22-24 października 1956 r. w miejscowości Serves (Francja) odbyły się negocjacje izraelsko-francusko-brytyjskie, podczas których zawarto porozumienie o wspólnej operacji wojskowej przeciwko Egiptowi. Plan przewidywał izraelską agresję na Półwysep Synaj i podejście izraelskich wojsk w pobliże Kanału Sueskiego. Miałoby to być pretekstem dla interwencji zbrojnej Wielkiej Brytanii i Francji, które wystąpiłyby w obronie bezpieczeństwa międzynarodowej żeglugi na Kanale Sueskim. Oba kraje wystosowałyby wspólnie ultimatum, żądając od Egiptu i Izraela wycofania walczących wojsk na bezpieczną odległość od Kanału. Zakładano, że Egipt na pewno odrzuci ultimatum, umożliwiając wojskom francuskim i brytyjskim przeprowadzenia desantu i zajęcia Strefy Kanału Sueskiego.

25 października 1956 r. Egipt, Jordania i Syria powołały wspólne dowództwo wojskowe.

W odpowiedzi na to, Izrael przeprowadził pełną mobilizację swojej armii. Był to pierwszy sprawdzian działania nowego systemu organizacyjnego Izraelskich Sił Obronnych. Wszystkie siły lądowe zmobilizowano w ciągu 72 godzin, natomiast siły lotnicze uzyskały pełną gotowość operacyjną po 43 godzinach.

29 października 1956 r. oddział izraelskiej straży granicznej (Mishmar HaGvul) dokonał masakry arabskich mieszkańców wioski Kafr Qasim, na granicy izraelsko-jordańskiej. Przyczyną otworzenia ognia do cywili było naruszenie godziny policyjnej. Zginęło 48 Arabów, w tym 6 kobiet i 23 dzieci.
    Policja przeprowadziła dochodzenie w sprawie masakry i sąd wojskowy skazał 8 izraelskich żołnierzy na kary więzienia (dowódca został skazany na 17 lat, dwaj podoficerowie na 15 lat, a pozostali otrzymali mniejsze wyroki). W późniejszym czasie wyroki zostały złagodzone i żołnierze wyszli na wolność po 3,5 roku kary.

---------- Operacja "Kadesz" ----------

Izrael do przeprowadzenia inwazji na Półwysep Synaj przygotował 12 brygad, liczących ogółem 45 tys. żołnierzy. Do zapewnienia bezpieczeństwa pozostałych granic kraju pozostawiono 6 brygad. Siły lotnicze liczyły 155 samolotów bojowych, które wzmocniono trzema eskadrami samolotów w barwach francuskich. Dowódcą Sztabu Głównego był generał Moshe Dayan (1915-1981).
    Francuska eskadra samolotów bojowych Mystere bazowała w dwóch baz lotniczych Ramat David i Lod. Eskadra francuskich F-84 miała rozkaz zniszczenia egipskich bombowców długiego-zasięgu IL-28, stacjonujących w Luksorze.

Egipt posiadał armię liczącą 70 tys. żołnierzy, dowodzonych bezpośrednio przez prezydenta Gamal Abdel Nassera (1918-1970).

Kampania Sueska - 1956 rok (Copyright: Gedeon)

Działania wojenne rozpoczęły się 29 października 1956 r. o godzinie 17:00.
    Izraelscy spadochroniarze przeprowadzili desant powietrzny na Przełęczy Mitla, głęboko na Półwyspie Synaj (w odległości 315-km od granic Izraela i 45-km od Kanału Sueskiego). Po ciężkich walkach opanowano przełęcz, odcinając część egipskich wojsk od swoich baz zaopatrzeniowych. Przecięto strategiczną linię komunikacyjną, uniemożliwiając Egipcjanom swobodne przegrupowywanie wojsk.
    W środkowej części pustyni Negew granicę egipską przekroczyła izraelska brygada spadochronowa, która drogą lądową rozpoczęła natarcie w kierunku na Przełęcz Mitla.
    Równocześnie Brygada Golani rozpoczęła natarcie na egipskie pozycje w Strefie Gazy. Podczas nocnych walk opanowano strategiczny węzeł komunikacyjny w Rafah, na południu Strefy Gazy. Odcięto w ten sposób większość sił egipskich w rejonie Gazy.
    Armia egipska rozpoczęła masowe przerzucanie dodatkowych oddziałów wojskowych na Półwysep Synaj. Równocześnie egipski prezydent Nasser wezwał Syrię i Jordanię do uderzenia na Izrael.

30 października 1956 r. Francja i Wielka Brytania wystosowały ultimatum, w którym domagały się od Egiptu i Izraela wstrzymania walk i wycofania swoich wojsk na odległość 10-mil od obu brzegów Kanału Sueskiego. Egipt odrzucił ultimatum.

Izrael przyjął ultimatum i rozpoczął akcję przesuwania swoich oddziałów wojskowych w kierunku pozycji odległych na 10-mil od Kanału Sueskiego. Natarcie izraelskich wojsk kontynuowano tylko kilkoma brygadami, uważnie obserwując reakcje Syrii i Jordanii.
    30 października 1956 r. egipskie myśliwce MiG-15 i MiG-17 zestrzeliły izraelski samolot szkoleniowy Piper J-3 Cub, myśliwiec Gloster Meteor F 8 oraz trzy lekkie bombowce Mystere IVA.

31 października 1956 r. izraelskie dowództwo nie dostrzegając żadnych ruchów wojsk syryjskich i jordańskich, rozpoczęło generalne natarcie na Półwyspie Synaj przy użyciu całości sił uderzeniowych. Główne natarcie skierowało się na przedpola Abu Ageila, którą Egipcjanie bronili przez dwa dni.
    31 października 1956 r. egipskie myśliwce MiG-15 i MiG-17 zestrzeliły trzy izraelskie myśliwce bombardujące Ouragan oraz bombowiec Valiant.

31 października 1956 r. egipski niszczyciel "Ibrahim al Awal" ostrzelał Zatokę Hajfy. Gdy izraelskie okręty próbowały podjąć z nim walkę, egipski okręt ukrył się w pobliskiej grupie neutralnych amerykańskich okrętów wojennych.
    Izraelski bombowiec Dakota wykrył go i oznaczył, po czym dwa izraelskie samoloty Ouragan ostrzelały rakietami. Ciężko uszkodzony egipski niszczyciel został przejęty przez izraelską marynarkę, odholowany do portu w Hajfie i naprawiony. Później był znany jako INS "Haifa".

---------- Aliancka Operacja "Muszkieter" ----------

31 października 1956 r. wieczorem brytyjskie i francuskie samoloty zbombardowały egipskie obiekty wojskowe w Strefie Kanału Sueskiego. W ciągu dwóch dni nalotów zniszczono 255 egipskich samolotów. Siły powietrzne Egiptu przestały istnieć.
    W nocy z 31 października na 1 listopada 1956 r. egipski prezydent Nasser nakazał ewakuację egipskich wojsk z Półwyspu Synaj i ich mobilizację w rejonie Portu Said i Aleksandrii. Równocześnie Egipcjanie zatopili w Kanale Sueskim 70 przepływających tędy statków. Kanał został całkowicie zablokowany do początku 1957 r.

1 listopada 1956 r. egipski myśliwiec MiG-15 zestrzelił izraelski bombowiec Canberra Mk 7.

2 listopada 1956 r. izraelskie oddziały tocząc ciężkie walki doszły w pobliże Kanału Sueskiego. Wiele oddziałów egipskich zostało w różnych miejscach Półwyspu Synaj. Izraelczycy ostatecznie zajęli Strefę Gazy.

2 listopada 1956 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało amerykańską rezolucję wzywającą do bezwarunkowego zawieszenia broni na Półwyspie Synaj, wycofania wojsk i otwarcia Kanału Sueskiego dla powszechnej żeglugi.
    Izrael, na prośbę Francji i Wielkiej Brytanii, poprosił Zgromadzenie Ogólne ONZ o sprecyzowanie treści rezolucji.
    Było to granie na czas, z którego skorzystały Wielka Brytania i Francja przygotowujące swoje siły inwazyjne do lądowania w strefie Kanału Sueskiego.

3 listopada 1956 r. egipski myśliwiec Meteor zestrzelił izraelski myśliwiec F-4U Corsair.
    4 listopada 1956 r. egipski myśliwiec MiG-17 zestrzelił izraelski bombowiec Super-Mystere B2.

5 listopada 1956 r. brytyjscy spadochroniarze wylądowali wieczorem na lotnisku El Gamil, zdobywając teren egipskiej bazy wojskowej. Utworzono tutaj lądowisko dla przybywających samolotów transportowych z kolejnymi oddziałami desantu.
    6 listopada 1956 r. brytyjska piechota morska wylądowała rano na plażach Port Said. W ciężkich walkach miasto zostało mocno uszkodzone. Popołudniem francuscy komandosi opanowali Port Fuad. W zajętych punktach lądowały kolejne oddziały, które kolumnami przesuwały się wzdłuż Kanału Sueskiego. W operację zaangażowano ogółem 30 tys. brytyjskich i francuskich żołnierzy.
    6 listopada 1956 r. syryjskie myśliwce Meteor Mk 8 zestrzeliły dwa izraelskie bombowce Canberra Mk 7.

6 listopada 1956 r. wieczorem na skutek silnej presji międzynarodowej zostały wstrzymane wszystkie działania wojenne.

---------- Reperkusje po Wojenne ----------

Kampania Sueska udowodniła skuteczność działania Izraelskich Sił Obronnych. Szczególnie skuteczną bronią okazały się brygady pancerne, które szybkimi zagonami potrafiły okrążać i rozbijać siły wroga. Izraelczycy ogółem stracili 197 zabitych żołnierzy, 899 rannych i 4 wziętych do niewoli. Siły powietrzne straciły 15 samolotów.
    Armia osiągnęła wszystkie postawione przed nią cele. Zniszczone zostały wszystkie bazy fedainów w Strefie Gazy i na Półwyspie Synaj. Zniszczono egipską armię odsuwając zagrożenie napaści ze strony Egiptu. Szczególnie istotnym było zniszczenie egipskich sił powietrznych i uszkodzenie baz lotniczych. Zatoka Akaba i port Ejlat zostały otworzone dla swobodnej żeglugi.
    Dodatkowym sukcesem było zdobycie na Półwyspie Synaj 7 tys. ton amunicji, 25 tys. ton paliwa, 100 sprawnych czołgów, 220 dział i około 1 tys. różnych pojazdów mechanicznych.

Egipcjanie stracili w walkach 650 zabitych żołnierzy, 2,9 tys. rannych i 2 tys. wziętych do niewoli. Największą stratą było utracenie olbrzymich ilości sprzętu bojowego, przez co egipska armia utraciła na pewien czas gotowość bojową.

Brytyjczycy utracili w walkach 56 żołnierzy zabitych i 91 rannych. Francuzi utracili w walkach 10 żołnierzy zabitych i 43 rannych.

Większość krajów tak zwanego Trzeciego Świata potępiły Izrael za napaść na Egipt. Państwa arabskie otrzymały bardzo silne wsparcie ze strony ZSRR, który rozpętał międzynarodową kampanię na rzecz obrony Egiptu. Arabia Saudyjska wprowadziła embargo na dostawy ropy naftowej do Wielkiej Brytanii i Francji.
    Stany Zjednoczone nie chcąc zaogniać stosunków z ZSRR, potępiły akcję europejskich sojuszników, grożąc Izraelowi wstrzymaniem pomocy gospodarczej. Amerykanie odmówili także uzupełnienia braków w dostawach ropy naftowej do Europy, do czasu aż Wielka Brytania i Francja zgodzą się wycofać swoje wojska ze strefy Kanału Sueskiego.

7 listopada 1956 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło rezolucję powołującą do życia korpus międzynarodowych sił pokojowych w strefie Kanału Sueskiego (United Nations Emergency Force - UNEF). Swoje oddziały zgodziły się wysłać Kanada, Brazylia, Kolumbia, Dania, Finlandia, Indie, Indonezja, Norwegia, Szwecja i Jugosławia. Siły UNEF liczyły ogółem 6 tys. żołnierzy.

8 listopada 1956 r. arabscy terroryści przeprowadzili operację dywersyjną na północy i w centrum Izraela. Wysadzono liczne studnie, ostrzelano samochody i pociąg. Rannych zostało 6 Izraelczyków.

15 listopada 1956 r. pierwsze oddziały międzynarodowych sił pokojowych UNEF zaczęły lądować w strefie Kanału Sueskiego.

6 grudnia 1956 r. Izrael pod międzynarodową presją zaczął wycofywać swoje oddziały na odległość 30-mil od strefy Kanału Sueskiego.
    22 grudnia 1956 r. Wielka Brytania i Francja rozpoczęły wycofywanie swoich wojska z Egiptu.

Egipskie władze wprowadziły politykę prześladowania Żydów żyjących w Egipcie. Aresztowano około 3 tys. Żydów, ponad 25 tys. przymusowo wydalono z kraju, konfiskując całe ich mienie.

Pod koniec 1956 r. politykę antysemicką wprowadziła Tunezja. W krótkim czasie około 50 tys. Żydów wyjechało z Tunezji, z których połowa pojechała do Izraela i połowa do Francji.

Do końca 1956 r. do Izraela przyjechało 56 tys. nowych imigrantów, większość z arabskich krajów Północnej Afryki.

15 stycznia 1957 r. Izrael poinformował o zamiarze wycofania swoich wojsk z Półwyspu Synaj, naciskał jednak na udzielenie międzynarodowych gwarancji bezpieczeństwa dla swobodnej żeglugi przez Cieśninę Tirańską.

W styczniu 1957 r. prezydent Stanów Zjednoczonych, Dwight David Eisenhower (1890-1969) ogłosił doktrynę, która przewidywała udzielenie przez Stany Zjednoczone Ameryki pomocy gospodarczej i doradztwa wojskowego tym krajom na Bliskim Wschodzie, które uznają, że ich niepodległość została zagrożona. Było to wyrazem mocniejszego zaangażowania się Stanów Zjednoczonych w politykę Bliskiego Wschodu, na którym rosły wpływy ZSRR.
    W 1957 r. ZSRR zawarł porozumienie o współpracy wojskowej z Syrią. W ten sposób, dwa arabskie kraje - Egipt i Syria - zaczęły otrzymywać dostawy radzieckiego uzbrojenia. Arabscy oficerowie byli szkoleni w państwach Układu Warszawskiego. Egipt i Syria przebudowywały swoje armie, aby być gotowymi do nowoczesnej wojny przeciwko Izraelowi.
    Amerykanie usiłowali zagrodzić drogę komunistom do Morza Śródziemnego i nawiązali współpracę wojskową z Turcją. Nowe tureckie bazy wojskowe strzegły cieśnin Bosfor i Dardanele.
    Równocześnie szesnaście państw morskich udzieliło Izraelowi gwarancji zapewnienia bezpieczeństwa swobodnej żeglugi w cieśninach Morza Czerwonego.

W 1957 r. Francja i Izrael podpisały tajną umowę o współpracy wojskowej. Jej głównym punktem była budowa reaktora atomowego w Dimonie, na pustyni Negew.
    W 1957 r. ministrowie obrony Izraela i Republiki Federalnej Niemiec zawarli tajną umowę o współpracy wojskowej. Izraelczycy dostarczyli europejskim siłom NATO zdobyte na Półwyspie Synaj egzemplarze radzieckiego sprzętu wojskowego. W zamian Niemcy zrealizowali izraelskie zamówienia dostaw uzbrojenia, części zamiennych oraz amunicji.

18 lutego 1957 r. arabscy terroryści podłożyli minę lądową na drodze przy osadzie Nir Yitzhak, w pobliżu Strefy Gazy. W wybuchu zginęło 2 Izraelczyków.

Na przełomie stycznia-marca 1957 r. izraelskie wojska wycofały się z Półwyspu Synaj. 7 marca ostatnie izraelskie oddziały opuściły Sharm el-Sheik na Półwyspie Synaj, a dzień później opuściły Rafah w Strefie Gazy.
    Ich miejsce zajęły międzynarodowe siły pokojowe UNEF, które zostały rozlokowane wzdłuż całej izraelsko-egipskiej granicy. Miały być one gwarantem bezpieczeństwa, nadzorującym przestrzeganie zawieszenia broni. Siły UNEF mogły zostać wycofane z Półwyspu Synaj wyłącznie za zgodą ONZ.

8 marca 1957 r. arabscy terroryści zastrzelili pasterza na pastwisku kibucu Beit Govrin.

W kwietniu 1957 r. wybudowano rurociąg naftowy z portu Ejlat do Be'er Shevy na północy pustyni Negew.

16 kwietnia 1957 r. arabscy terroryści działający z terytorium Jordanii, zabili dwóch strażników kibucu Mesilot.
    20 maja 1957 r. arabscy terroryści ostrzelali ciężarówkę w rejonie Arava, na południu pustyni Negew. Zginął kierowca.
    29 maja 1957 r. traktor najechał na minę lądową podłożoną na drodze przy kibucu Kisufim. Zginął traktorzysta, a 2 osoby zostały ranne.
    23 czerwca 1957 r. w wybuchu miny lądowej przy granicy Strefy Gazy zostało rannych 2 Izraelczyków.

W lipcu 1957 r. izraelska delegacja pojechała do Moskwy (ZSRR) na Demokratyczny Festiwal Młodzieżowy. Wywołało to wielkie podniecenie wśród radzieckich Żydów, którzy oblegali izraelskie występy.

23 sierpnia 1957 r. arabscy terroryści zastrzelili 2 strażników kibucu Beit Govrin.

29 października 1957 r. niezrównoważony psychicznie zamachowiec rzucił granat do sali obrad Knesetu. Ranny został premier Izraela David Ben Gurion oraz kilku ministrów.

21 grudnia 1957 r. arabscy terroryści zastrzelili robotnika na polu uprawnym kibucu Gadot.

Do końca 1957 roku do Izraela przyjechało 71 tys. nowych imigrantów, w większości z Egiptu oraz Węgier i Polski, które przechodziły przesilenie polityczne.
    Założono nowe miasta Ma'alot i Natzerat. Ukończono prace osuszania Doliny Hula, uzyskując duże obszary uprawnej ziemi.
    Produkcja przemysłowa Izraela w 1957 r. wzrosła o 13% w porównaniu do produkcji z 1953 r.

31 grudnia 1957 r. premier Dawid Ben-Gurion podał się do dymisji w związku z aferą przecieku tajnych informacji ze spotkań rządowych.
    7 stycznia 1958 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 17 grudnia 1959 r.

11 lutego 1958 r. arabscy terroryści zastrzelili mieszkańca moszawu Yanov, w regionie Sharon.
    28 marca 1958 r. syryjska artyleria z rejonu Wzgórz Golan ostrzelała żydowskie osady rolnicze w Dolinie Hula.

W 1958 r. papież Jan XXIII usunął z liturgii wielkopiątkowej formułę o odżegnywaniu się od "fałszywych i przewrotnych Żydów", którą to przez wiele wieków odmawiano we wszystkich kościołach świata.

Na przełomie marca-maja 1958 r. założono trzy nowe osady rolnicze w regionie Adullam. Ich założycielami byli imigranci z Indii, Persji, Maroka i Węgier.

28 marca 1958 r. artyleria syryjska ostrzelała izraelską Dolinę Hula.

5 kwietnia 1958 r. arabscy terroryści zastrzelili 2 Izraelczyków w zasadzce w pobliżu Tel Lachish.

22 kwietnia 1958 r. jordańscy żołnierze otworzyli ogień do izraelskiej łodzi rybackiej w pobliżu Aqaby, na Morzu Czerwonym. Zginęło 2 izraelskich rybaków.

24 kwietnia 1958 roku rozpoczęto uroczyste obchody 10-lecia istnienia państwa Izrael. Do kraju przybyły delegacje Diaspory z całego świata. Przez wszystkie miasta przeszły uroczyste pochody i festyny.
    W ciągu 10-lat istnienia państwa Izrael od 1948 do 1958 roku, jego ludność wzrosła z 650 tysięcy do ponad 2 milionów. W tym okresie do Izraela napłynęło 3.200 mln. USD, z czego 2,2 mld. USD otrzymał rząd i Agencja Żydowska.

Od 1958 r. Francja intensywnie zaangażowała się w pomoc wojskową Izraelowi. Załogi izraelskich okrętów wojennych szkoliły się pod okiem francuskich szkoleniowców, a co najważniejsze, Francja dostarczyła Izraelowi myśliwce naddźwiękowe nowej generacji typu Mirage. Do Izraela zaczęły napływać dostawy różnorodnego sprzętu wojskowego.

W 1958 r. Egipt połączył się unią z Syrią tworząc Zjednoczoną Republikę Arabską, która była mocno związana z ZSRR.
    W 1958 r. egipskie władze aresztowały co najmniej 1 tys. Żydów i wydaliły z Egiptu około 25 tys. Żydów.

W odpowiedzi Stany Zjednoczone Ameryki zwiększyły poparcie dla Paktu Bagdadzkiego. USA starały się izolować Egipt i Syrię w świecie arabskim i powstrzymywać tym samym tendencje proradzieckie na Bliskim Wschodzie. Szczególną opieką Amerykanie otoczyli Arabię Saudyjską.
    Przez cały czas Stany Zjednoczone odmawiały udzielenia politycznego poparcia Izraelowi oraz blokowały pomoc wojskową, motywując to niebezpieczeństwem popchnięcia całego arabskiego świata w sferę wpływów radzieckich.

26 maja 1958 r. arabscy terroryści działający z terytorium Jordanii zaatakowali izraelski posterunek policji na Górze Scopus w Jerozolimie. Zginęło 4 izraelskich policjantów.

W lipcu 1958 r. doszło do przesilenia w Libanie i Jordanii. Przywódcy tych krajów poprosili wojska brytyjskie do wylądowania w tych krajach, aby pomóc im w ustabilizowaniu sytuacji. Dzięki zachodniej interwencji oba te państwa uniknęły wewnętrznego przewrotu i nie weszły w orbitę polityki radzieckiej.

W lipcu 1958 r. nastąpił kryzys w rządzie. Był to początek długotrwałego sporu między zwolennikami świeckiej i religijnej definicji Żyda. 20 lipca 1958 r. kiedy rząd zatwierdził dyrektywę ministerstwa spraw wewnętrznych mówiącą, że można rejestrować jako Żyda każdą osobę, która bona fide deklaruje swoją żydowskość i nie przynależy do żadnego innego wyznania religijnego. Tym aktem państwowa administracja powiązała i utożsamiła narodowość z wyznaniem religijnym, narzucając pojęciu "Żyd" ograniczenia religijne.

We wrześniu 1958 roku do Izraela zaczęli napływać imigranci z Rumunii.
    Do końca 1958 r. do Izraela przybyło 27 tys. nowych imigrantów.

14 października 1958 r. odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod nowy gmach Knesetu. Fundusze na budowę nowoczesnego budynku Knesetu przekazał Lord James De Rothschild.

17 listopada 1958 r. syryjski terrorysta zastrzelił żonę brytyjskiego air attache w Izraelu, która zatrzymała się we włoskim pensjonacie żeńskim nad Jeziorem Tyberiadzkim.
    3 grudnia 1958 r. syryjska artyleria ostrzelała ze Wzgórz Golan kibuc Gonen, raniąc 31 osób.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1959-1964 - Izrael potężnieje