1 stycznia 1959 r. komunistyczny rząd Rumunii zezwolił 150 tys. Żydom na emigrację do Izraela.

23 stycznia 1959 r. arabscy terroryści zamordowali pasterza z kibucu Lehavot Habashan.
    1 lutego 1959 r. wybuch podłożonej miny lądowej zabił 3 osoby z moszawu Zavdiel.

1 lutego 1959 r. rząd po 10 latach zniósł przepisy o reglamentacji ostatnich towarów. Izrael wychodził z okresu kryzysu gospodarczego na drogę szybkiego rozwoju.

W lutym 1959 r. państwa arabskie wniosły protest do ONZ przeciwko wzrostowi żydowskiej imigracji napływającej do Palestyny. Kwestię przedstawiono na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Przedstawiciel ZSRR poinformował państwa arabskie, że radzieccy Żydzi nie będą mogli opuścić terytorium Związku Radzieckiego.

1 kwietnia 1959 r. izraelskie rozgłośnie radiowe pomyłkowo nadały specjalne hasło, oznaczające powszechną mobilizację armii. Wywołało to panikę w Izraelu oraz alarm bojowy wojsk syryjskich i jordańskich.
    Od początku 1959 r. do Izraela zaczęły docierać dostawy sprzętu wojskowego z Republiki Federalnej Niemiec. Transporty szły poprzez porty we Francji. W ścisłej tajemnicy utrzymywano źródło pochodzenia dostaw. Transporty obejmowały samoloty bojowe, śmigłowce, różnorodne pojazdy mechaniczne, artylerię, części zamienne oraz amunicję. Cały sprzęt opierał się na francuskich licencjach, zakupionych przez niemiecki rząd we Francji lub Szwecji.
    W 1959 r. francuscy specjaliści rozpoczęli z Izraelem współpracę nad stworzeniem pocisków kierowanych powietrze-powietrze typu Matra. Równocześnie w Izraelu przebywało 50 naukowców i 400 specjalistów z RFN, ekspertów od broni rakietowej i energii atomowej.
    W 1959 r. Wielka Brytania przekazała potajemnie Izraelowi specjalistyczne substancje chemiczne do produkcji i utylizacji uranu-235. W latach 1959-1960 przewieziono do Izraela 20 ton ciężkiej wody. Transakcję przeprowadzono za pośrednictwem norweskiego przedsiębiorstwa "Noratom".
    W 1959 r. z najlepszych żołnierzy izraelskiej Brygady Golani utworzono specjalną jednostkę rozpoznawczą Sayered Golani. Od odznaki, którą noszą żołnierze Sayeret Golani nazywani są "Latającymi Lampartami".

15 kwietnia 1959 r. arabscy terroryści zastrzelili strażnika kibucu Ramat Rahel.
    27 kwietnia 1959 r. arabscy terroryści zastrzelili 2 żydowskich turystów w pobliżu twierdzy Massada, nad Morzem Martwym.

5 lipca 1959 r. została podjęta decyzja o sprzedaży izraelskiej broni (pistoletów maszynowych) do Niemiec Zachodnich. Wywołało to kryzys w rządzie.
    Produkcja przemysłowa w Izraelu od 1957 do 1959 r. wzrosła o 28%. W przemyśle zatrudnionych było 30%, a w rolnictwie 16% ludności. W miastach mieszkało 75% ludności. Wartość eksportu w 1959 r. wyniosła 181 mln. USD. Deficyt bilansu płatniczego wyniósł 304,4 mln USD (w 1958 r. wynosił 334 mln USD). Deficyt ten pokryto głównie bezzwrotnymi wpływami zagranicznymi, jak fundusze organizacji syjonistycznych i reparacje z Niemiec (od 1959 r. Izrael otrzymywał rocznie z RFN towary o wartości 59 mln. USD), oraz wzrostem zadłużenia zagranicznego. Zadłużenie zagraniczne wyniosło 600 mln USD, w tym wartość akcji Pożyczki Niepodległości i Rozwoju rozprowadzonych wśród Żydów amerykańskich wynosiła 359,5 mln. USD.
    Do końca 1959 r. do Izraela przyjechało 24 tys. nowych imigrantów. W ciągu roku utworzono dwie nowe osady rolnicze.

5 lipca 1959 r. premier Dawid Ben-Gurion podał się do dymisji w związku z decyzją posłów Ahdut Ha'avoda i Mapam aby głosować przeciwko rządowej decyzji o sprzedaży broni do Niemiec Zachodnich.

9 lipca 1959 r. marokańscy imigranci zorganizowali masowe demonstracje w dzielnicy Wadi Salib w Hajfie. Protestowano przeciwko złej sytuacji gospodarczej i społecznej. Doszło do gwałtownych starć z policją.
    W odpowiedzi, minister edukacji i kultury Zalman Aranee zainicjował program reform systemu oświatowego, dążąc do pogłębienia świadomości narodowej młodych Izraelczyków.

We wrześniu 1959 r. na sesji Rady Ligi Arabskiej w Casablance odrzucono propozycję sekretarza generalnego ONZ, by osiedlać na stałe palestyńskich uchodźców w tych krajach, w których aktualnie przebywają. Państwa członkowskie Ligii Arabskiej postanowiły nasilić bojkot gospodarczy Izraela. Zalecono utworzenie w każdym arabskim państwie specjalnych komisji, które analizowałyby wszystkie aspekty bojkotu i zgłaszałyby rządom projekty do realizacji.

6 września 1959 r. beduiński terrorysta zastrzelił izraelskiego spadochroniarza w pobliżu Nitzana.
    8 września 1959 r. beduińscy terroryści ostrzelali biwak izraelskich żołnierzy na pustyni Negew, zabijając kapitana Yair Peleda.
    3 października 1959 r. arabscy terroryści zastrzelili pasterza z kibucu Heftziba.

10 października 1959 r. powstała w Kuwejcie radykalna palestyńska organizacja terrorystyczna al-Fatah (Zwycięstwo). W organizacji skupili się radykalni uchodźcy palestyńscy, którzy rozpoczęli szkolenia wojskowe w bazach, które były tworzone w obozach uchodźców na terenie Jordanii, Syrii i Libanie. Od samego początku Fatah otrzymywał dużą pomoc finansową i wojskową od Syrii.

W listopadzie 1959 r. przedstawiciel Arabii Saudyjskiej w ONZ zakwestionował prawa Izraela do korzystania z Zatoki Akaba. Zdaniem Arabii Saudyjskiej zatoka ta stanowi arabskie wody terytorialne. Król Saud domagał się wycofania z rejonu Zatoki Akaba międzynarodowych sił pokojowych UNEF, które zapewniały bezpieczeństwo swobodnej żeglugi przez Cieśninę Tirańską.
    Władze egipskie zatrzymały na Kanale Sueskim dwa statki (duński i grecki) wiozące towary izraelskie.

Przedstawiciel Izraela wniósł oficjalną skargę na Egipt podczas sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Jako mediator wystąpił sekretarz generalny ONZ, Dag Hammarskjold (1905-1961).
    Egipt oświadczył, że znajduje się w stanie wojny z Izraelem i w związku z tym ma prawo zatrzymywać statki i ładunki izraelskie, które usiłują przepłynąć przez Kanał Sueski.

3 grudnia 1959 r. odbyły się w Izraelu wybory do IV Knesetu. Było to największe osiągnięcie wyborcze w dziejach Partii Robotników Ziemi Izraela (Mifleget Poalei Erec Israel, w skrócie Mapai).

17 grudnia 1959 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 2 listopada 1961 r.

4 stycznia 1960 r. zatwierdzono nowy statut Organizacji Syjonistycznej, zmieniając jej nazwę na Światowa Organizacja Syjonistyczna. Przyznano jest niezależny status od lokalnych narodowych organizacji syjonistycznych.

31 stycznia 1960 r. syryjska artyleria rozpoczęła ze Wzgórz Golan nieustanny nękający ostrzał żydowskich kibuców położonych w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego. Dochodziło do coraz częstszych przypadków ostrzelania rybaków na Jeziorze Tyberiadzkim. Grupy arabskich terrorystów przenikały przez granicę napadając na osady i podkładając miny lądowe na drogach.
    W lutym 1960 r. ilość incydentów zbrojnych na granicy izraelsko-egipskiej osiągnęła punkt kulminacyjny.

13 marca 1960 roku doszło do historycznego spotkania premiera Dawida Ben-Guriona z kanclerzem Niemiec zachodnich, Konradem Adenauerem (1876-1967). Do spotkania doszło w Nowym Jorku (USA). Omówiono możliwość nawiązania stosunków dyplomatycznych pomiędzy oboma państwami.
    14 marca 1960 roku podpisano izraelsko-niemiecką umowę o pomocy finansowej dla Izraela. Republika Federalna Niemiec przyznała Izraelowi pożyczkę w wysokości 35 mln. USD (oprocentowanych na 3,6% w skali rocznej). Przy czym pożyczka była odnawialna każdego roku, pod warunkiem ponawianej przez Izrael prośby. Pożyczki były przyznawane na okres 10 lat.

26 kwietnia 1960 r. arabscy terroryści zamordowali Izraelczyka na południe od miasta Ashkelon.

Na przełomie kwietnia i maja 1960 r. amerykańscy dokerzy przeprowadzili akcję bojkotu egipskich statków w porcie Nowy Jork (USA). Była to odpowiedź na restrykcyjne praktyki egipskie w Kanale Sueskim w stosunku do statków płynących z ładunkami dla Izraela.

W odpowiedzi doszło do kontr bojkotu statków amerykańskich w portach arabskich i wzrostu napięcia w stosunkach między Stanami Zjednoczonymi i Zjednoczoną Republiką Arabską.

W związku z tym senat amerykański uchwalił poprawkę do ustawy zagranicznej, która zezwala prezydentowi wstrzymać pomoc dla ZRA, jeżeli nadal nie będzie przepuszczała ładunków izraelskich przez Kanał Sueski.

23 maja 1960 r. Izrael poinformował, że izraelski wywiad Mossad zlokalizował znanego nazistowskiego przestępcę Adolfa Eichmanna (1906-1962). Był on jednym z głównych autorów planu nazistowskiego planu zagłady Żydów w Europie. Izraelscy agenci porwali go z Argentyny i potajemnie przewieźli do Izraela.

W maju 1960 r. doszło do zatargu dyplomatycznego pomiędzy Argentyną i Izraelem w związku z uprowadzeniem z terytorium Argentyny przez ochotników izraelskich hitlerowskiego zbrodniarza wojennego Adolfa Eichmanna. Sprawa znalazła się na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ, która w czerwcu 1960 r. uchwaliła przedstawiony przez Argentynę projekt rezolucji, zalecającej między innymi, by rząd Izraela udzielił Argentynie należytego zadośćuczynienia z powodu naruszenia suwerennych praw Argentyny.
    Ostatecznie konflikt dyplomatyczny między Argentyną i Izraelem został zażegnany w formie wspólnego oświadczenia rządów obu państw z 4 sierpnia 1960 r.

16 czerwca 1960 r. Izrael uruchomił pierwszy reaktor atomowy w Nachal Sorek na Negewie.
    28 czerwca 1960 r. rozpoczęto budowę portu w Ashdod. Budowę sfinansowano pożyczając 27,5 mln USD z First International Bank of Israel.
    6 lipca 1960 roku państwowe przedsiębiorstwo Israel Aircraft Industries (IAI) zakupiło od Francji licencję na produkcję pierwszego izraelskiego samolotu. Był to lekki francuski odrzutowy samolot szkoleniowy Fouga Magister. Izrael zakupił 16 nowych maszyn i na licencji wyprodukował kolejnych 36 maszyn, w wersji IAI Tzukit. Samoloty posiadały lekkie uzbrojenie podwieszane pod skrzydłami. Był to kamień milowy w rozwoju izraelskiego przemysłu obronnego.
    Na początku lat 60-tych Izraelskie Siły Obronne stanęły przed wyzwaniem groźby nowoczesnej wojny chemicznej. W związku z tym rozpoczęto wdrażanie nowych procedur bezpieczeństwa w obronie cywilnej, przystosowując schrony do nowych potrzeb. Równocześnie zwiększono zakupy uzbrojenia sprowadzanego głównie z Francji i Stanów Zjednoczonych.

Od 1960 r. Izrael był eksporterem produktów rolniczych. Stało się to możliwe dzięki wielkiemu wysiłkowi instytucji badawczych i przemysłu rolnego, wdrażaniu innowacji i wprowadzaniu produkcji na rynek krajowy, co ułatwiło postęp i uzyskanie racjonalnych cen. Stało się wtedy oczywistym, że kibuce nie będą mogły przetrwać, ograniczając się wyłącznie do sprzedaży produktów rolniczych na rynku krajowym.
    Towarzyszył temu rozwój przemysłu tworzyw sztucznych, którego wyroby stały się masowe. Ułatwiło to zastosowanie nowych technologii w nawadnianiu ziemi metodą kropelkową w kibucach na pustyni Negew. Przy okazji, w Izraelu stworzono ogólnokrajowy, skomputeryzowany system tzw. ksiąg stadnych, obejmujących listy rodowodowe, z których korzystają zarówno gospodarstwa mleczarskie, jak i hodowcy.
    Jakkolwiek Izrael nie jest wielkim krajem, to jednak zdołał w ciągu kilku lat nasycić własny rynek żywnością i jej przetworami oraz skierował znaczną część produktów tego rodzaju na eksport.
    Do końca 1960 roku do Izraela przyjechało 24 tys. nowych imigrantów, w większości z Rumunii i Maroka.

W 1960 r. iracki generał Kassem oskarżył Zjednoczoną Republikę Arabską i Jordanię o aneksję części ziem palestyńskich i rzucił hasło utworzenia republiki palestyńskiej oraz armii palestyńskiej. Z tego powodu przedstawiciele Iraku do połowy 1960 r. nie uczestniczyli w spotkaniach państw członkowskich Ligii Arabskiej. W drugiej połowie roku nastąpiła normalizacja tych stosunków.

W lipcu 1960 r. Iran uznał istnienie państwa Izrael.
    W odpowiedzi Egipt zerwał stosunki dyplomatyczne z Iranem. Liga Arabska potępiła zachowanie Iranu, jednak żadne inne państwo arabskie nie zerwało z nim stosunków. Istotnym tłem przesilenia były dostawy nafty irańskiej do Izraela z perspektywą rozbudowania alternatywnej drogi eksportu do Europy z pominięciem Kanału Sueskiego.

8 grudnia 1960 r, amerykański samolot szpiegowski CIA, przelatując nad pustynią Negew w Izraelu, wykonał serię zdjęć, na których był widoczny reaktor atomowy w miejscowości Dimona. CIA było zaskoczone stopniem zaawansowania izraelskiego programu atomowego.

W dniach 27 grudnia 1960 r. - 11 stycznia 1961 r. odbył się Dwudziesty Piąty Kongres Syjonistyczny w Jerozolimie, w Izraelu. Poruszono problematykę edukacji żydowskiej w Diasporze i rozwój Aliyah z krajów zachodnich.

11 stycznia 1961 r. zatonął statek "Egoz", przewożący żydowskich uchodźców z Maroka do Gibraltaru. Zginęło 42 pasażerów. Katastrofa odsłoniła przed światem trudną sytuację marokańskich Żydów, którzy nie mogli legalnie opuścić Maroka.
    W następnych miesiącach zawarto porozumienie z rządem Maroka o masowym wyjeździe Żydów. Do 1964 r. Maroko opuściło 80 tys. Żydów, kierując się głównie do Izraela.

31 stycznia 1961 r. premier Dawid Ben-Gurion podał się do dymisji w związku z wycofaniem poparcia dla rządu ze strony Ruchu Herut i Powszechnych Syjonistów. Oskarżono rząd i premiera o związek z wykrytą w 1954 r. w Egipcie aferą szpiegowską.

11 kwietnia 1961 r. w Jerozolimie rozpoczął się proces sądowy nazistowskiego zbrodniarza Adolfa Eichmanna (1906-1962). Był on obserwowany przez całą międzynarodową prasę. 15 grudnia Eichmann został skazany na karę śmierci przez powieszenie.

15 maja 1961 r. ukończono budowę Tunelu Menashe, który stanowił część systemu wodnego dostarczającego wodę z północy Izraela na pustynię Negew. Tunel o długości 7-km był najdłuższym tunelem Izraela.

5 lipca 1961 r. przeprowadzono udaną próbę wystrzelenia pocisku rakietowego Shavit-2, którym w 1988 r. wystrzelono eksperymentalnego satelitę meteorologicznego.
    W latach 1961-1964 Izrael zakupił we Francji 41 myśliwców bombardujących Dassault MD-450 Ouragan. Utworzono z nich eskadrę Tayeset 107, bazującą w Ramat-David.

W 1961 r. Syria zerwała unię z Egiptem.

15 sierpnia 1961 r. odbyły się w Izraelu wybory do V Knesetu. Ponownie wybory wygrała Partia Robotników Ziemi Izraela (Mifleget Poalei Erec Israel, w skrócie Mapai), ale coraz większe poparcie zyskiwała partia komunistyczna oraz ogólni syjoniści połączeni razem z liberałami.

2 listopada 1961 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 17 czerwca 1963 r., kiedy ustąpił z urzędu i zamieszkał w kibucu Sde Boker na Negewie niedaleko Beer Szewy. Tam zmarł 1 grudnia 1973 r.

28 listopada 1961 r. rząd podpisał porozumienie z Narodowym Funduszem Żydowskim (Jewish National Fund) w sprawie zarządzania państwową ziemią. Ustalono, że państwowy Zarząd Zagospodarowania Terenu (Land Development Authority) będzie zarządzał wszystkimi państwowymi ziemiami, w tym będącymi własnością Jewish National Fund. Natomiast Jewish National Fund utworzy osobny zarząd, zajmujący się melioracją i zalesianiem.
    Do końca 1961 r. do Izraela przyjechało 47 tys. nowych imigrantów.

9 lutego 1962 roku minister finansów Levi Eshkol (1895-1969) zapowiedział rozpoczęcie "nowej polityki gospodarczej" Izraela. Między innymi zdewaluowano o 66% izraelską walutę.
    W latach 1962-1965 inflacja w Izraelu wynosiła rocznie 18%, i wykazywała tendencję rosnącą.
    Reformy gospodarcze wywołały społeczne perturbacje, liczne protesty i demonstracje.

16 marca 1962 r. w odwecie za nieustannie powtarzające się przypadki ostrzeliwania izraelskich rybaków na Jeziorze Tyberiadzkim, izraelscy komandosi zaatakowali pozycje syryjskie w Nukeb. W walkach zginęło 30 Syryjczyków i 7 izraelskich komandosów.

W latach 1962-1970 Egipt był zaangażowany w wojnę domową w Jemenie. Znajdowało się tam około 60-70 tys. egipskich żołnierzy. Egipt starał się w ten sposób poprawić swój nadwerężony autorytet i szukał zwycięstwa. Wojna w Jemenie okazała się jednak dla Egiptu bardzo kosztowną i długotrwałą awanturą.

12 kwietnia 1962 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski autobus jadący do Ejlatu, raniąc 1 osobę.

29 maja 1962 r. Sąd Najwyższy odrzucił apelację nazistowskiego przestępcy Adolfa Eichmanna, a prezydent Itzchak Ben-Zvi odmówił ułaskawienia.
    31 maja 1962 r. wykonano wyrok śmierci na Adolfie Eichmannie, przez powieszenie. Jego ciało poddano kremacji, a prochy rozrzucono nad Morzem Śródziemnym.

W czerwcu 1962 r. pogorszyły się warunki życia radzieckich Żydów. W ZSRR nasiliły się nastroje antysemickie. Kilku Żydów zostało oskarżonych o przestępstwa gospodarcze i skazano ich na śmierć.

30 września 1962 r. palestyńscy terroryści ostrzelali żydowski autobus jadący do Ejlatu. Nikt nie doznał obrażeń.

W 1962 r. rząd Francji opowiedział się za prawem uchodźców palestyńskich do powrotu, co rozpoczęło pogarszanie się stosunków na linii Paryż-Tel Awiw. Takie zachowanie Francji wynikało z chęci szybkiego zakończenia konfliktu w Algierii i uzyskania w tej sprawie poparcia państw arabskich.

27 września 1962 r. prezydent USA John Kennedy wyraził zgodę na sprzedaż Izraelowi przeciwlotniczych pocisków rakietowych typu Hawk i obiecał dostawę 48 samolotów szturmowych typu Skyhawk (dostarczono je dopiero po wojnie w 1967 r.).

22 października 1962 r. w Hajfie wybuchł strajk generalny. Był to widoczny znak protestu przeciwko gwałtownym podwyżkom cen.
    21 listopada 1962 r. założono nowe miasto Arad, na pustyni Judzkiej.
    Do końca 1962 r. do Izraela przyjechało 61 tys. nowych imigrantów.

W 1962 r. pogorszyła się sytuacja Żydów w Algierii, która pogrążyła się w wojnie narodowowyzwoleńczej.
    Około 45 tys. Żydów wyjechało z Algierii do Francji.

1 maja 1963 r. prezydentem Izraela został Zalman Shazar. Sprawował on swoje obowiązki do 23 maja 1973 r.

27 maja 1962 r. założono nowy uniwersytet w Hajfie. W pierwszym okresie działał pod naukowym nadzorem Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie.

16 czerwca 1963 r. premier Dawid Ben-Gurion podał się do dymisji ze względów osobistych. Twierdził, że nie otrzymuje wystarczającego poparcia ze strony kolegów.
    26 czerwca 1963 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Lewi Eshkol. Wywodził się on również z lewicowej partii Mapai. Sprawował swoje obowiązki do 15 grudnia 1964 r.

W kwietniu 1963 r. Izrael podpisał z francuskim koncernem Dassault kontrakt na stworzenie systemu balistycznego ziemia-ziemia. Wymagania izraelskie mówiły o dwustopniowym pocisku zdolnym do przeniesienia 750 kg głowicy na odległość 235-500 km z dokładnością CEP mniejszą niż 1 km. Francuską odpowiedzią był pocisk MD-620 (izraelskie oznaczenie Jericho I). Konstrukcja ta wymaga mniej niż dwóch godzin na przygotowanie do startu i może być odpalana z wyrzutni mobilnych. Pocisk jest zasilany paliwem ciekłym.

Według doniesień niemieckiej prasy wojskowej, w 1963 r. Izrael przeprowadził podziemny test wybuchu bezatomowego na pustyni Negew.
    W 1963 r. władze niemieckie przekazały Izraelowi 62,5 miliona dolarów na prowadzenie dalszych badań nad energią atomową i bronią rakietową.

10 września 1963 r. przywódcy państw Ligii Arabskiej wyrazili sprzeciw przeciwko zbudowanemu przez Izrael krajowemu systemowi wodnemu.
    12 grudnia 1963 r. Liga Arabska podjęła decyzję o realizacji planu zmienienia kierunku górnego biegu rzeki Jordan, aby zatrzymać wodę w Libanie i Syrii.

Do końca 1963 roku do Izraela przyjechało 64 tys. nowych imigrantów.

5 stycznia 1964 r. z nieoficjalną jednodniową wizytą do Izraela przyleciał papież Paweł VI (1897-1978).

W dniach 13-17 stycznia 1964 r. odbył się pierwszy szczyt Ligii Arabskiej w Kairze (Egipt). Arabscy przywódcy zatwierdzili decyzję o zmianie kierunku górnego biegu rzeki Jordan, aby uniemożliwić wodzie dopływać do Izraela.

W marcu 1964 r. arabskie państwa przeprowadziły kampanię wywierania nacisku na kraje Wschodniej Europy, aby zatrzymać napływ żydowskich imigrantów do Izraela.

6 maja 1964 roku Izrael podpisał pierwszą umowę o współpracy ze Wspólnotą Europejską. Podpisanie dokumentów nastąpiło w Brukseli (Belgia).

25 maja 1964 r. z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP).
    28 maja 1964 r. Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową oraz powołał do istnienia siły zbrojne - Armię Wyzwolenia Palestyny. Uchwalona wówczas Palestyńska Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. OWP otrzymywała rocznie 400 mln. USD od arabskich państw Zatoki Perskiej na prowadzenie swojej działalności.

W 1964 r. Stany Zjednoczone doszły do przekonania, że dostawy radzieckiej broni dla arabskich państw naruszyły równowagę sił na Bliskim Wschodzie. Z tego powodu Biały Dom wyraził zgodę na sprzedaż do Izraela nowoczesnego amerykańskiego sprzętu wojskowego, wliczając w to samoloty, czołgi i artylerię polową. W ten sposób Stany Zjednoczone zaczęły stopniowo zajmować przodującą pozycję wśród dostawców uzbrojenia dla Izraela.
    W 1964 r. Stany Zjednoczone namówiły Republikę Federalną Niemiec, aby przekazać Izraelowi 150 czołgów M-48 i M-60 Patton przechowywanych w amerykańskich arsenałach strategicznych w Niemczech. Czołgi te przewieziono do Włoch, gdzie poddano je dokładnym przeróbkom, aby zatrzeć wszelkie ślady ich pochodzenia, i dopiero w takim stanie trafiły do Izraela.

W okresie 1964-1967 przeprowadzono gruntowną reorganizację Izraelskich Sił Obronnych. Siły uderzeniowe oparto na korpusie pancerno-zmechanizowanym, spadochroniarzach, elitarnych brygadach piechoty i artylerii polowej. Siły obronne oparto na pozostałych jednostkach piechoty i artylerii. Większość dostaw nowego sprzętu wojskowego kierowano do sił uderzeniowych, zwiększając czterokrotnie ilość czołgów. Jednostki spadochronowe wzrosły trzykrotnie. Równocześnie zmieniono system i natężenie szkoleń wojskowych.

W 1964 r. Izrael zakupił w Wielkiej Brytanii trzy okręty podwodne "Dakar", "Dolphin" i "Leviathan".

Około 1964 r. w ośrodku badań jądrowych w Dimonie rozpoczęto produkcję plutonu.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.

--------------------------------------------------

    CIĄG DALSZY HISTORII: 1964-1967 - "Bitwa o wodę"