Około roku 386 Jowinian wygłaszał kazania i pisał sprzeciwiając się rosnącemu formalizmowi, ascetyzmowi Kościoła oraz poleganiu na zewnętrznych dobrych uczynkach. Sprowadziło to na niego wrogość tych, których uważano za wodzów w Babilonie, którzy cieszyli się dobrą pozycją w państwie, kościele i wśród arystokracji. Jego głównym przeciwnikiem był Hieronim, któremu przypisuje się przekład Pisma Świętego zwany Wulgatą.
    Ideał ascetyczny tak zupełnie opanował ludzi, iż ci, którzy wątpili w to, czy w gruncie rzeczy jest on autentyczną częścią chrystianizmu spotykali się z odrazą i pogardą. Mówi się, że Hieronim zazwyczaj nie poniżał się do dyskutowania z tymi, którzy mieli czelność sprzeciwiać się poglądom jego czasów. Jednak to go doprowadziło do furii, gdy usłyszał około roku 393, że pewien zakonnik nazwiskiem Jowinian odważył się wyrazić wątpliwości, co do najwyższej wartości życia w celibacie. Nawet przyjaciela Hieronima kwestionowali stosowność ostrego języka jego traktatu przeciwko Jowinianowi i jego oszczerczych uwag po śmierci tego ostatniego.
    Jowinian, chociaż sam był mnichem, jako nosiciel światła Gwiazdy Pergameńskiej bolał nad niebiblijną i coraz bardziej popieraną nauką, iż poświęceni są ci, którzy żyją w celibacie, zakonnicy, zakonnice i inni praktykujący wszelkie rodzaje umartwiania siebie, papieskie "dobre uczynki", kult maryjny i kult świętych. Mocno sprzeciwiał się on tym błędom i przedstawiał prawdę, że poświęcone życie polega na martwocie wobec siebie i świata, a ożywieniu względem Boga w badaniu, głoszeniu i praktykowaniu Prawdy z czujnością i modlitwą oraz na cierpieniu za wierność Prawdzie według przykładu Jezusa i Apostołów.
    W kontraście do skrajnych nakazów i zakazów oraz ostrej krytyki nauk ortodoksyjnych tamtych czasów, zapewnienia takie, podawane przez osobę, w której lojalność wobec prawdy biblijnej nie można by wątpić, było światłem świecącym na ścieżce sprawiedliwych.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 477.