Piotr Abelard, jeden z założycieli scholastycyzmu, syn rycerza, urodził się w 1079 roku w pobliżu Nantes we Francji. Od młodości przejawiał przenikliwość umysłu, która umożliwiała mu pomyślnie dyskutować ze swoimi nauczycielami. Krótko po ukończeniu trzydziestu lat został powołany do przewodniczenia w szkole katedralnej w Paryżu, jego kariera rozkwitła i wydawało się, iż niebawem świat odda mu hołd. Abelard wykładał filozofię i teologię, jak również był oczytany w literaturze klasycznej i sakralnej.
    W 1113 roku z biegiem czasu rozpoczął cykl wykładów, które sprzyjały podkopaniu niewolniczego trzymania się rzymskich zasad i praktyk. Nieszczęśliwy romans z jedną ze swoich studentek, Heloizą, którą potajemnie poślubił, sprowadził na niego gniew jej wuja, Fulberta, kanonika Notre Dame, tak, iż Abelard został zaatakowany przez rzezimieszków podpuszczonych przez Fulberta, wykastrowany i zmuszony do szukania schronienia w klasztorze Saint-Denis w 1118 roku.

Między innymi on popierał używanie rozumu w interpretowaniu doktryn Pisma Świętego i zarządzaniu kościołem. W swojej książce "Sic et Non" ("Tak i nie") przedstawił we wstępie i zakończeniu siedem sprzeczności w pismach Ojców Kościoła. Zwrócił także uwagę na 300 punktów doktrynalnych, z których 150 stało w bezpośredniej sprzeczności z pozostałymi 150, dowodząc, iż tradycyjna teologia jako odmienna od biblijnej teologii jest niegodna zaufania. Rozprowadzał swoją książkę wśród studentów dojrzałych do papieskiego zżęcia, co niszczyło ich jako takich. Abelard był okropnie prześladowany i zmuszony został do milczenia.
    Synod w Soissons nakazał mu spalenie jego książki o Trójcy, a jego ucznia Folmara z Triefenstein w Niemczech zmuszono do zaniechania walki przeciwko doktrynie o transsubstancjacji. Burzliwa kariera Piotra Abelarda dobiegała końca.

Przez wielu jest on uważany za najzdolniejszego nauczyciela i teologa XII wieku. Jako członek gwiezdny w tiatyrskim okresie Kościoła rzucił wielkie światło na Pismo Święte dla błogosławienia ludu Bożego. Umarł w 1142 roku i został pochowany obok Heloizy. Jego przyjaciel Piotr Sędziwy mówi, iż modlił się on żarliwie oraz powierzył swoje ciało i duszę swemu drogiemu Panu Odkupicielowi na czas bieżący i na całą wieczność. "Tak Abelard dokończył swych dni i ten, który był znany prawie na całym świecie ze swojej uczoności i zdolności jako nauczyciel umarł spokojnie w Tym, który powiedział 'uczcie się ode mnie, żem Ja cichy i pokornego serca'".

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.