Piotr Waldo (także Valdes) został następcą Arnolda z Brescii jako członek gwiezdny tiatyrskiego okresu Kościoła. Niewiele wiadomo o wczesnym okresie jego życia. Był prosperującym kupcem w Lyonie i został pobudzony do gorliwości religijnej w 1170 roku, gdy był świadkiem nagłej śmierci jednego ze znaczniejszych obywateli tego miasta. Szukając rady u księdza dowiedział się, iż jest wiele dróg do nieba, lecz jeśli chce być doskonały, musi przestrzegać przykazań Chrystusa: "sprzedaj majętności twoje, i rozdaj ubogim, ... i naśladuj mię" (Mat. 19:21). Czynił to od roku 1173.
    W 1177 roku Waldo oraz inni utworzyli grupę do nauczania prawdy biblijnej, grupę znaną jako "ubodzy z Lyonu". Chodzili oni po dwóch przez wioski jak w czasach apostolskich, przynosząc ludziom ewangelię w ich ojczystym języku. Nauczali, iż Biblia - nie tradycja - jest podstawą wiary; że Jezus - i nikt inny - jest Pośrednikiem; a księża mogą się swobodnie żenić; a że prawdziwy Kościół składa się z tych, którzy praktykują wiarę w Boga i Jego Słowo, z nich powinni być powoływani pastorowie, by nauczać tego Słowa, posilać trzodę i udzielać sakramentów.
    W 1179 roku działalność Piotra Waldo i jego towarzyszy ściągnęła na nich ostrą krytykę hierarchii kościelnej trzeciego soboru laterańskiego. Stwierdzono, iż ich wykroczeniem jest nauczanie bez zgody biskupów. Waldo ekskomunikowany z kościoła i wypędzony z Lyonu udał się do Turynu, gdzie stwierdził, iż ludzie są podatni na jego naukę, być może dlatego, że pozostał tam żywy wpływ Klaudiusza z Turynu. Data śmierci Piotra Waldo nie jest znana, lecz niektórzy twierdzą, iż żył do 1217 roku.

Istnieją pewne wątpliwości co do tego, czy ruch zwany Waldensami wywodzi swą nazwę od Piotra Waldo, lecz ich ideologia odzwierciedlała jego własną i jest on nierozerwalnie połączony z tą grupą historycznie. Chrześcijańskie ruchy znane jako bracia czescy i bracia morawscy podzielali reguły wiary i praktyki podobne do Waldensów, a wiele lat później kontakt Jana Wesley`a z takimi ludźmi doprowadził do jego pełniejszego poświęcenia.

W swych usiłowaniach przeprowadzenia reformy w Kościele Waldo i jego towarzysze byli godnymi następcami Berengara z Tours oraz Piotra Abelarda, których mężne wysiłki zostały stłumione przez siłę Papieskiego Absolutyzmu. Ruch Piotra Waldo okazał się niezniszczalny i przetrwał aż do dzisiejszych czasów, będąc najstarszym nadal istniejącym ruchem protestanckim.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.