Ratramnus z Corbie nastał po Klaudiuszu z Turynu jako następny członek gwiezdny okresu Tiatyry, który już wcześniej był wybitnym wodzem w Kościele.

Wstąpił on do klasztoru w Corbie około 825 roku i zdobył wielki szacunek dzięki swej uczoności i obronie Pisma Świętego. W około 844 roku on napisał traktat będący skutecznym obaleniem doktryny transsubstancjacji. Ten błąd był zaawansowany jako bałwochwalcza podstawa mszy przez jego twórcę, Radberta, opata klasztoru, w którym znajdował się Ratramnus, który wkrótce potem odczuł jego wrogość i cierpiał prześladowanie z jego strony. Ratramnus podkreślał, iż obecność Chrystusa w emblematach eucharystii, choć całkowicie realna, jest duchowa i "symboliczna" (niedostrzegalna dla zmysłów, lecz poznawana wiarą).
    Na życzenie Karola Łysego w roku 850 Ratramnus pisał na temat podwójnej predestynacji wnosząc swój wkład do toczącej się wtedy debaty z Gottschalkiem z Orbais. Jego pisma przedstawiają doktrynę o dwóch oddzielnych i odmiennych klasach - klasie świętych i klasie mieszanych zwycięzców. Czerpał on wiele radości z tej pracy oraz z dzielenia się nią z innymi.

Chociaż jego poglądy były radykalne, za swego życia nie ściągnął na siebie żadnego oficjalnego potępienia. Dużym szacunkiem darzył go Berengar z Tours, jak również niektórzy protestanccy reformatorzy z XVI wieku. Dopiero w okresie Reformacji zaczęto poważnie czytać i cytować jego dzieło "Ciało i Krew Chrystusa". Zostało ono po raz pierwszy wydrukowane w 1531 roku i było ważnym źródłem dla biskupa Nicholasa Ridley`a, gdy on formował doktrynę o eucharystii. W roku 1539 zostało ono umieszczone na "Indeksie" (liście ksiąg zakazanych sporządzonej przez Kościół Rzymskokatolicki), lecz zostało z niego usunięte w 1900 roku.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.