Berengar kształcił się w szkole katedralnej w Tours we Francji i we właściwym czasie został dyrektorem tamtejszej Akademii. Później awansował na stanowisko dające mu pewną władzę w mieście Angers, około 70 mil od Tours. Przez około 40 lat Berengar był aktywnym polemistą w religijnych sporach swoich czasów. Jego wybitność polegała głównie na mistrzowskim pokonaniu stronnictwa papieskiego w sprawie transsubstancjacji, odrzucając ideę rzeczywistej obecności ciała i krwi Chrystusa w emblematach eucharystii, o których nauczał, iż są wyłącznie symboliczne. Ściągnął także na siebie dezaprobatę wielu zaprzeczając, by istniała jakakolwiek biblijna podstawa dla chrztu niemowląt, a także temu, by posiadał on jakąkolwiek wartość.
    W walce z papieskim absolutyzmem czyniono wiele wysiłków, aby ustanowić trwały ruch reformatorski. Wiernym towarzyszem Berengara z Tours był arcybiskup Mediolanu, Guido, jednakże władza Rzymu była tak potężna, iż potrzeba było kolejnego stulecia, by reformatorzy mogli odnieść sukces.

Berengar, członek gwiezdny tiatyrskiego okresu Kościoła, jak również jeden z najzdolniejszych mężów owych czasów, wzbudzał ostre kontrowersje. Ściągnął na siebie potępienie Lanfranca (późniejszego arcybiskupa Canterbury) oraz innych potężnych wrogów. W 1050 roku papież Leon IV wezwał Berengara na synod, aby wytłumaczył się ze swoich heretyckich poglądów, lecz ten odmówił udania się na ów synod, a podczas nieobecności został potępiony jako heretyk. Następnie stawiał czoła nasilającej się opozycji, która sprawiała mu wiele udręki i w nim samym wywołała wątpliwości. W ich wyniku przeegzaminował on swoje nauki i pytał sam siebie, czy niemądrze nie powoduje podziałów w Kościele. Trzy razy odwoływał swoje poprzednie poglądy na temat rzeczywistej obecności Chrystusa w emblematach, trzy razy potwierdzał swoją wiarę i odwoływał to, czego się wypierał.
    Berengar był atakowany i fałszywie przedstawiany przez wpływowych teologów znajdujących się pod absolutnym nadzorem papieskim, jak również fizycznie molestowany przez pospólstwo za namową kleru. Został zmuszony przez Hildebranda (papieża Grzegorza VII), jednego z trzech najpotężniejszych papieży, do zaprzestania podejmowania prób zmierzających do reformy. Dziewięć lat przed śmiercią wycofał się z wszelkiego wikłania się w światowe troski i prowadził pobożne życie z dala od widoku opinii publicznej kończąc swój bieg w 1088 roku w wieku 90 lat.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 478.