George Fox zapoczątkował ruch Maluczkiego Stadka, który później rozpadł się na różne sekty o naturze fanatycznej, łącznie z Kwakrami. Szczególną prawdą jaką usłużył Kościołowi było to, iż prawdziwa religia składa się z miłości najwyższej do Boga i z miłości braterskiej do człowieka. On widział potrzebę religii serca, pobożności w stosunku do Boga i życzliwości dla człowieka. Smutnym faktem było to, iż właśnie tego brakowało w jego czasach w sekciarskim społeczeństwie pogrążonym w formalizmie, dogmatyzmie, racjonalizmie i legalizmie, nienawiści religijnej i okrucieństwie, otwartej zdradzie i prześladowaniach religijnych.
    George Fox od młodości pośród różnych sekt chrześcijaństwa szukał odpowiedzi mogącej zaspokoić jego pragnienie słusznej drogi. W wieku 23 lat doświadczył "powołania" od Boga: "Głos, który powiedział: 'Jest ktoś, sam Jezus Chrystus, który może przemówić do twojego stanu'. A kiedy go usłyszałem, moje serce podskoczyło we mnie z radości" ("Dziennik Foxa", Copyright Cambridge University Press). Tego samego roku zaczął głosić swoje przesłanie w jednym po drugim mieście.

Jego nauki nie były wolne od błędów. Na przykład był przekonany, że "wewnętrzne światło" jest udzielane wszystkim ludziom i potęguje u wielu skłonność do poleganiu nie tylko na Piśmie Świętym, lecz także na pozabiblijnych uczuciach, wrażeniach i wizjach. Grupy, które rozwinęły się z tego punktu widzenia, obejmują Kwakrów, Świętych Ostatnich Dni (Mormonów), Lud Świętości oraz innych nie polegających wyłącznie na Biblii jako podstawie wiary.

Fox kontynuował swoją służbę słowem żywym i pisanym od 1648 do 1691 roku w Wielkiej Brytanii oraz w amerykańskich koloniach pośród utrapień i prześladowań, które znosił w cichości. Odwiedził Barbados i Jamajkę, a razem z Robertem Barclayem, swoim specjalnym pomocnikiem i Williamem Pennem głosił Ewangelię w Holandii. Był więziony dziewięć razy, a czas spędzony w więzieniu spożytkował na szerzenie swej doktryny przez swoje pisma.
    Wielu braci opierając się na Ewangelię Mateusza 5:33-37 odmawiało składania przysięgi na wierność narodowi, której wymagano od wszystkich odstępujących od kościoła państwowego, na skutek czego byli wtrącani do więzienia. Chociaż bez składania przysięgi chętnie zapewniali o swojej wierności, byli skazywani za bunt. W pewnym okresie w więzieniach znajdowało się aż 4.000 kwakrów z powodu tego przestępstwa, jak również na skutek odbywania "konwentykli", to jest zabronionych spotkań w prywatnych domach. Wielu zmarło na skutek ich cierpień.

Zdrowie samego Foxa załamało się w rezultacie jego dziewięciu uwięzień. Po zwolnieniu z więzienia Fox głosił reformę więziennictwa i tolerancję dla dysydentów jako rzeczy wymagane przez złotą regułę. Jego orędownictwo w tej sprawie znacznie przyczyniło się do wydania Aktu o Tolerancji w 1689 roku, który przyznał dysydentom wolność religijną.
    Późniejsze życie Foxa było spokojniejsze. Jego patriarchalny i życzliwy wygląd wzbudzał szacunek potęgowany jego oczywistą uczuciowością i prostotą, a w ostatnich latach życia spotykał się ze znacznym poważaniem okazywanym mu przez wielu z tych, którzy uprzednio byli wobec niego wrogo ustosunkowani. Przestał głosić dopiero na kilka dni przed swoją śmiercią 13 stycznia 1691 roku w wieku 67 lat. Był miłowany i wysoce oceniany przez tysiące jako prawy człowiek oddany sprawie Bożej i dobru człowieka.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.