Tomasz Campbell był narzędziem Pana w przedstawianiu nauki, iż jedność ludu Pańskiego opiera się na Biblii jako na jedynym wyznaniu wiary. Służył jako duchowny w oddziale Prezbiteriańskiego Kościoła w Seceder w północnej Irlandii, a później wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.
    W 1807 roku osiadł w kościele w zachodniej Pensylwanii, gdzie orędował na rzecz bliższych związków ze wszystkimi chrześcijanami, odwołując się do Biblii jako podstawy wiary i praktykując otwartą komunię. Jego badania doprowadziły go do zupełnego odrzucenia absolutnej predestynacji oraz wyparcia się sekciarstwa widocznego w kościele prezbiteriańskim za jego dni.

Campbell walczył o zasadę biblijnej jedności wszystkich chrześcijan, wolnych od wszelkich elementów sekciarstwa, które czyniło ich niewolnikami wodzów, narzucało warunki wyznania wiary, prowadziło do podziałów i sporów oraz do zamykania się na postępujące światło. On nauczał, że te różne formy zła, zostały odsunięte na bok przez przyjęcie Biblii jako jedynego wyznania wiary w ufności, iż Pan przez Swego Ducha otworzy jej tajemnice dla kroczących w postępującym świetle, gdy staną się one prawdami na czasie. Jego nauki zachęcały do chrztu dorosłych i prostoty w zarządzaniu kościołem. Tytuły takie jak Wielebny i Doktor Teologii zostały odrzucone jako sprzeczne z duchem Chrystusa, gdyż wszyscy członkowie byli uważani za równych.

- informacje zaczerpnięte z miesięcznika religijnego "Teraźniejsza Prawda" nr 479.